Poznań – Martwe ryby w Bogdance

Bogdanka ma długość 11,8 km, a jej początek znajduje się w często użytkowanym turystycznie Jeziorze Strzeszyńskim. Dalsza droga rzeki wiedzie przez dwa malownicze użytki ekologiczne, które powstały w celu ochrony roślinności o charakterze łęgowym, ochrony torfowisk niskich, podmokłych łąk oraz biotopów wodnych. Tutaj pobraliśmy próbkę nr 1. gdzie pH wynoszące 7,5 oraz tlen w okolicy 8 mg/L nie wzbudziły niepokoju. Jednak susza i skrajnie wysokie temperatury dały się, jak co roku we znaki – zastaliśmy kompletny brak przepływu na odcinku wynoszącym ok. 200 m (i zapewne dalej) oraz rażąco niski poziom wody w rzece. Takie zjawisko często idzie w parze z podwyższonym zasoleniem (przez mniejszą objętość wody), co przypuszczalnie dało dość wysoki wynik (ok. 800 µS/cm przewodności). Zasada jest prosta – im więcej substancji znajduje się w wodzie, tym większe jest zasolenie, a najczęściej jest to niestety fosfor i azot, którymi żywią się sinice. Nawiasem mówiąc bardzo duża zawartość tlenu w próbkach najczęściej nie jest powodem do szczęścia. Przeciwnie, zwiastuje nadciągającą katastrofę. Kiedy np. w wyniku niekorzystnych warunków atmosferycznych ogrom sinic produkujących tlen zaczyna obumierać, jego poziom zaczyna najczęściej gwałtownie spadać, powodując warunki niezdatne do życia.

Próbkę nr 2 pobraliśmy przy wypływie Bogdanki z popularnej Rusałki, kolejnego zbiornika na jej drodze. Tutaj również jeszcze nie było tak źle, choć przewodność urosła do 900 µS/cm, co już znacznie przekracza normy. Właśnie w tym miejscu Bogdanka wkracza w strefę silnie zurbanizowaną, a na dzień dobry zostaje skierowana pod ziemię, by płynąć pod stadionami na Golęcinie. Następnie wypływa na Sołacz, gdzie na krótką chwilę może jeszcze lekko pomeandrować w otoczeniu roślinności wodnej, zanim zamieni się w ściek w betonowym korycie, wpływający kawałek później do Warty. Jednak właśnie na Sołaczu, na początku tygodnia można było zaobserwować intensywny, mleczno-zielony zakwit sinicowy. Wyniki próbki nr 3 nie dziwią – tlen spadł do ok. 4 mg/L, co stwarza warunki niebezpieczne dla żywych stworzeń w ekosystemach wodnych. Zasolenie natomiast drastycznie wzrosło (do ponad 1170 µS/cm). W takich okolicznościach, znów biorąc pod uwagę suszę i wysokie temperatury – nie trudno o katastrofę. W próbce nr 4 z płytkich i zanieczyszczonych Stawów Sołackich, tlen w dniu 19 czerwca spadł poniżej 2 mg/L. To nie są warunki do życia dla większości ryb i innych organizmów.

Intensywne użytkowanie, zły system kanalizacyjny, nadmierne zanieczyszczenie wody z kanałów deszczowych, zmiana klimatu i wciskanie rzek w betonowe koryta przynosi swoje rezultaty. Stąd po nitce do kłębka najprawdopodobniej pojawiła się „przyducha”. Niestety nie był to pierwszy przypadek śnięcia ryb w zlewni rzeki Bogdanki. Więc co robią władze w tej sprawie? To samo co zwykle, jeśli chodzi o przyrodę miejską. Tłumaczą się mętniej, niż woda w Bogdance w tamtych dniach, ewentualnie rzucą garstką obietnic bez pokrycia. Plan renaturalizacji Bogdanki z prawdziwego zdarzenia? Po co. Może trochę więcej betonu.