Federacja Anarchistyczna

To miała być apokalipsa. Czerwona strefa wokół portu, gdzie odbywał się szczyt, została otoczona trzymetrowym murem. Połowa mieszkańców Genui opuściła miasto, zamknięto trzy czwarte sklepów i dworce kolejowe, władze opróżniły miejskie więzienia i jedną kostnicę "na użytek" manifestantów. Do miasta ściągnięto kilka tysięcy żołnierzy i baterie rakiet przeciwlotniczych. Zapanowała psychoza strachu, nakręcana przez media i prawicowy rząd Silvio Berlusconiego.

 

Taki kontekst wywarł wpływ na przygotowanie psychologiczne policjantów. Większość z nich dobrano pod kątem gotowości do udzielenia „nauczki” tłumowi, który odważy się rzucić wyzwanie 8 największym mocarstwom światowym. Minister spraw wewnętrznych Claudio Scajola, obiecał policjantom, że będą „kryci”, jeśli podczas starć z demonstrantami dojdzie z ich strony do nadużyć.

Bezpośredni nadzór nad operacją policyjną sprawował ówczesny wicepremier, były przywódca postfaszystowskiego Sojuszu Narodowego Gianfranco Fini, był on obecny w sali dowodzenia genueńskiej prefektury policji podczas pacyfikacji demonstracji.

W demonstracjach wzięło udział ok. 300 tys. osób. Już pierwszego dnia policja przypuściła atak na demonstrację związków zawodowych COBAS. W trakcie starć 23-letni genueńczyk Carlo Giuliani, został zastrzelony przez policjanta. Policja próbowała upozorować wypadek, ciało zabitego zostało przejechane kilkakrotnie przez samochód policyjny, a głowa rozbita kamieniem, który został położony obok, aby upozorować, że demonstrant był ofiarą przypadkowego ciosu. Plany policji pokrzyżował fotograf, który uwiecznił moment zabójstwa.

W całym mieście odbywało się polowanie na demonstrantów, każdy kto wpadł w ręce policji był bity do nieprzytomności, oficjalnie 560 demonstrantów zostało hospitalizowanych, wielu z nich pozostanie kalekami do końca życia. Zatrzymani demonstranci byli przewożeni do koszar policji, gdzie poddawano ich torturom.

Amnesty International stwierdziła, że był to „najpoważniejszy zamach na prawa demokratyczne w kraju zachodnim od zakończenia II wojny światowej”

Daniele Vicari odpowiadając na pytanie o to kiedy przyszedł mu do głowy pomysł nakręcenia filmu o tych wydarzeniach powiedział:  „Dokładnie pamiętam ten dzień. W lipcu 2008 roku zakończyła się pierwsza część procesu w sprawie szefów policji oskarżonych o masakrę w szkole Diaz. Wszyscy podejrzani zostali uniewinnieni. W tym momencie obecni na sali uczestnicy tej rzezi i ich rodzice zaczęli krzyczeć, że ten wyrok to hańba. Najbardziej utkwiła mi w pamięci pewna Niemka, która powiedziała, że już nigdy nie postawi stopy we Włoszech. To była chwila w której poczułem ogromny wstyd za moją ojczyznę. Nie mogłem uwierzyć, że coś takiego stało się w moim kraju.”

Realizacja filmu napotykała jednak na wiele trudności, w wywiadzie udzielonym serwisowi stopklatka.pl reżyser wspomina: „Przyznaję: nie było łatwo zrobić ten film. Domenico Procacciemu, który jest teraz być może najpotężniejszym producentem we Włoszech, pierwszy raz w historii inwestorzy odmówili pomocy jeszcze zanim przeczytali scenariusz. Wielkim wytwórniom wystarczyło poznać temat filmu, żeby nas przegonić. Ta sytuacja skończyła się zresztą na tym, że zdjęcia do "Diaz: Don't Clean up this Blood" nakręciliśmy w Rumunii.”

Film w Polsce dystrybuowany jest pod skróconym tytułem „Diaz”.