English
Arabic
Croatian
Czech
Danish
French
German
Greek
Italian
Japanese
Korean
Russian
Spanish
Swedish
Hebrew
Lithuanian
Serbian
Slovak
Ukrainian
Hungarian
Icelandic
MacedonianDyrektywa w sprawie praw autorskich na jednolitym rynku cyfrowym jest projektem, który pomimo swej kontrowersyjnej natury został przyjęty przez Komisję Prawną Parlamentu Europejskiego na posiedzeniu 20 czerwca. Pod pretekstem ochrony praw autorskich, pozwala ona na wprowadzenie przez właścicieli portali internetowych metod ścisłej kontroli treści umieszczanych na nich przez użytkowników, w samej dyrektywie określonych na przykład jako „skuteczne technologie rozpoznawania treści”. W takich warunkach wolność wypowiedzi w Internecie bardzo szybko może okazać się jedynie pustym sloganem, natomiast dostęp do kultury i wiedzy stanie się przywilejem przeznaczonym dla osób, które będą w stanie go sobie opłacić.
Wobec dyrektywy wzrósł jednak głos sprzeciwu, znajdujący swój wyraz w ogólnoeuropejskiej kampanii nazwanej Save Your Internet, której celem jest usunięcie najbardziej kontrowersyjnej jej części – artykułu 13, który dotyczy korzystania, dostępu i zamieszczania utworów objętych ochroną. Również w Polsce w najbliższych dniach na ulicach wielu miast mają odbywać się protesty wyrażające sprzeciw wobec ograniczenia wolności w Internecie.
Strona kampanii: https://saveyourinternet.eu/
Ponownie też, jak przy protestach przeciwko porozumieniu ACTA, swoją narrację stosują środowiska prawicowe – określając Unię Europejską mianem marksistowskiej czy socjalistycznej.
Grupy, które na co dzień najgłośniej krzyczą o przestrzeganie „świętego prawa własności”, dzisiaj mówią, że przestrzeganie go w Internecie godzi w ich prawa. Jak widać liberalni konserwatyści są w stanie bardzo elastycznie zmieniać swoje poglądy, zależnie od tego czy na danej sytuacji zyskują, czy tracą.
Z kolei środowiska nacjonalistyczne wyrażają obawy przed „komunistyczną cenzurą”. Czego tak obawiają się nacjonaliści? Czyżby kolejnych zbanowanych na facebooku kont, za propagowanie faszyzmu i mowy nienawiści? Czy może odnajdują w tej sytuacji możliwość wypromowania swoich poglądów na fali krytyki wobec Unii Europejskiej?
Krytyka tej dyrektywy z perspektywy anarchistycznej jest oczywista – cenzura w jakiejkolwiek formie jest czymś z czym na co dzień walczymy. Pełen, darmowy dostęp do wiedzy i kultury oraz wolność słowa powinny być rzeczami powszechnymi i oczywistymi. Nie możemy jednak ograniczać się w walce o nie jedynie do rzeczywistości wirtualnej, ponieważ tak samo ważna jest walka o nie w naszym codziennym życiu.
Federacja Anarchistyczna sekcja Poznań
Stop inwigilacji
Robotnicze rewolty i kinoaktywizm w Sanyi. Przeciwko kapitalistycznemu wyzyskowi, prawicowym gangsterom i policyjnej brutalności
28 czerwca 2018 r. Dział: PublicystykaNie ulega wątpliwości, że Japonia to kraj powszechnie kojarzony z wysokim poziomem życia, tradycyjną kulturą i sztuką czy zaawansowaną technologią. Ta romantyczna wizja, której niezaprzeczalnemu urokowi ulega wielu ludzi Zachodu, to jednak perspektywa bardzo spłycona, ponieważ za chętnie prezentowaną obcokrajowcom atrakcyjną fasadą, skrywają się mroczne sekrety japońskiego kapitalizmu.
Niebywały sukces ekonomiczny w latach powojennych, umożliwiający promowanie korzystnego wizerunku Japonii w świecie, nie obył się bowiem bez ofiar. Na gorzką ironię zakrawa fakt, że jedną z najbardziej poszkodowanych grup w japońskim społeczeństwie są osoby, które najciężej pracowały na japoński boom gospodarczy, często tracąc zdrowie w fabrykach, stoczniach i kopalniach. Są to robotnicy zamieszkujący miejsca zwane yoseba, czyli specjalne, wyizolowane dzielnice nędzy, zwane również gettami, z których największe to Kamagasaki w Osace i Sanya w Tokio, natomiast mniejsze można znaleźć w każdym innym mieście przemysłowym. Liczbę mieszkańców yoseb w latach 80. XX wieku szacowano na sto tysięcy w skali całego kraju. Zdecydowaną większość z nich stanowią samotni mężczyźni, obecnie już w podeszłym wieku. Niniejszy tekst stanowi próbę spojrzenia na Japonię z przeważnie ignorowanej perspektywy mieszkańców tokijskiej Sanyi – miejsca, którego nie sposób szukać na turystycznych mapach.
Robotnicy z Sanyi autor zdjęcia: Ōshima Shunichi
Pierwsze yoseby powstały pod koniec XIX wieku, jako miejsca gdzie przymusowo osiedlano osoby nieposiadające stałego adresu zameldowania, zmuszając je następnie do ciężkiej pracy fizycznej. System ten został reaktywowany w latach 50. XX wieku, zapewniając tanią siłę roboczą dla szybko rosnącej japońskiej gospodarki. Tym razem władza nie używała jednak środków bezpośredniego przymusu, ponieważ w rozwiniętym systemie kapitalistycznym wystarczającym okazał się przymus ekonomiczny. Wzrost populacji w tych dzielnicach ściśle powiązany był z wydarzeniami takimi jak Olimpiada w Tokio w 1964 roku i Wystawa Światowa w Osace w 1970 roku. Takim impulsem była również wojna prowadzona przez Stany Zjednoczone w Korei, stwarzając zapotrzebowanie na pracowników stoczni, co stanowi znakomitą ilustrację powiązań gospodarczego wzrostu w kapitalizmie ze zbrojną ekspansją.
System pośrednictwa pracy w tokijskiej yosebie opanowany był wtedy przez yakuzę, która za swoje nieproszone usługi pobierała sporą część zarobków robotników. Zatrudniani oni byli wyjściowo przez wielkie korporacje lub władze lokalne, jednak ze względu na rozbudowany system pośrednictwa odpowiedzialność za pracownika wymykała się wszelkim regulacjom. Wyzysk ten doprowadził w końcu do buntowniczych wystąpień samych robotników. Pierwszym jednak japońskim protestem o charakterze antykapitalistycznym, według badacza japońskiego anarchizmu Kurihary Yasushi (1979-...), były tzw. zamieszki ryżowe z 1918 roku. Za bezpośrednią przyczynę uważany jest wzrost cen ryżu, jednak był to jedynie pretekst dla wyrażenia niezadowolenia przez szerokie masy ludności, buntujące się przeciwko powszechnemu wdrożeniu modelu pracy najemnej, który postrzegano jako opresyjny. Był to największy do tej pory protest w historii Japonii o naprawdę imponującym zasięgu, szacuje się, że nawet jedna szósta społeczeństwa w którymś momencie wzięła w nim udział.
Zamieszki w Sanyi autor zdjęcia: Ōshima Shunichi
Kolejne protesty o charakterze antykapitalistycznym miały miejsce w 1959 roku, kiedy to mieszkańcy Sanyi dołączyli do ogólnokrajowych demonstracji przeciwko AMPO, traktatowi przedłużającemu amerykańską okupację Japonii, a zamieszki przeniosły się również do Kamagasaki. W Sanyi zaatakowano wtedy znienawidzony komisariat policji i podpalono radiowóz, czego konsekwencją było stałe zwiększenie policyjnej obecności w dzielnicy przez zaniepokojone władze. Szczególna niechęć do sił porządkowych brała się nie tylko z ich brutalności w pacyfikowaniu demonstracji, ale także stąd, że policjanci postrzegani byli jako wspólnicy wyzyskującej robotników yakuzy. Japońska mafia nie kryje się bowiem ze swoimi skrajnie prawicowymi, nacjonalistycznymi sympatiami i chętnie współpracowała z policją przy tłumieniu robotniczych protestów.
W 1972 roku w Sanyi sformowano bojową organizację Genba Tōsō (Bojowa Grupa na Miejscu Pracy), a za metodę walki obrano wymuszanie rezygnacji pracodawców ze współpracy z gangsterami – poprzez strajk polegający na całkowitej odmowie pracy. Wobec opornych na werbalne tłumaczenia właścicieli przedsiębiorstw czasami używano również bardziej przemawiających do rozsądku argumentów siłowych. Stosowano je również w walce z panoszącymi się w Sanyi gangsterami, dzięki czemu udało się wypędzić stamtąd mafijną rodzinę Suzuki, jednak w obliczu przeważających sił wroga działalność została przerwana.
Wielu z walczących nie stroniło od alkoholu, co obok stosowania otwartej przemocy budziło niesmak wśród działaczy/ek niektórych japońskich organizacji lewicowych. Miało to przesądzać o ich niemoralnym charakterze, a walki lekceważono, określając mianem rozrób wywołanych przez podchmielonych awanturników. Jednym z sojuszników robotników z Sanyi był natomiast Funamoto Shūji (1945-1975), znany jako autor manifestu „Nie wolno umierać po cichu w rynsztoku” oraz z samobójczej śmierci w wieku 29 lat wskutek samospalenia pod bramą bazy sił zbrojnych USA w Kadenie na Okinawie. Funamoto umieścił przemoc stosowaną przez robotników w kontekście klasowej walki, określając ją jako sposób na samowyrażenie się klas zdominowanych, w obliczu braku innej możliwości zadbania o własne interesy.
Walka rozgorzała na nowo, kiedy w 1981 roku robotnicy z tokijskiej yoseby założyli Sanya Sōgidan, organizację walczącą z opanowanym przez yakuzę systemem pośrednictwa pracy i równie bezkompromisowo negocjującą lepsze warunki pracy w zakładach przemysłowych. W 1983 roku sytuacja przybrała brutalny przebieg, kiedy do Sanyi wkroczyła mafijna rodzina Kanamachi, mająca powiązania ze skrajnie prawicową organizacją o nazwie Kokusuikai (Towarzystwo Patriotyczne). Do walczących robotników dołączył wtedy kinoaktywista Satō Mitsuo, który w celu stworzenia - jak sam to określił - filmu bojowego postanowił wziąć czynny udział w starciach.
Pomimo przeważających sił wspólnie działających gangsterów i policji robotnikom udało się wtedy przepędzić wroga, nawet w obliczu komplikacji, takich jak liczne prewencyjne aresztowania walczących, związanych ze zbliżającą się wizyty prezydenta USA Ronalda Reagana w Japonii. Jednak podczas walk Satō został śmiertelnie pchnięty nożem przez jednego z gangsterów, co wywołało kolejną falę zamieszek. Spalono wtedy należący do mafii samochód, który z zamontowanych na zewnątrz ogromnych głośników sączył skrajnie prawicową propagandę, a także za pomocą kamieni ponownie zaatakowano lokalny komisariat policji. Pomimo śmierci pierwszego reżysera zadania ukończenia filmu odważnie podjął się jeden z liderów walczących robotników, Yamaoka Kyōichi. To właśnie on zwrócił uwagę na nierozłączny mechanizm synergii pomiędzy nacjonalizmem, kapitalistycznym wyzyskiem i przemocą ze strony policji i yakuzy, co znajduje odzwierciedlenie w treści filmu. Dzieło to udało mu się doprowadzić do końca, jednak w kilka tygodni po premierze również stracił życie z rąk gangstera z rodziny Kanamachi.
Obecnie większość robotników zamieszkujących yoseby jest w podeszłym wieku albo już nie żyje, a Sanya powoli pustoszeje. Jednak niezmiennie co roku, w styczniu, odbywa się tam demonstracja w celu uczczenia zamordowanych towarzyszy. Film nie został nigdy skomercjalizowany w żadnym formacie, ponieważ twórcy uznawali burżuazyjne media masowe za wspólników aparatu opresji, z którym walczyli. Dlatego funkcjonuje on jedynie w podziemnym obiegu, a jedyny sposób, by go zobaczyć, to osobiste uczestnictwo w specjalnej projekcji, która co jakiś czas organizowana jest przez Komisję Filmową Yama w Tokio, organizację powołaną w celu upamiętnienia dziedzictwa Satō i Yamaoki. Pokazy odbywają się również niekiedy poza Japonią, pierwsza i do tej pory jedyna projekcja w Polsce miał miejsce 19 października 2017 roku w krakowskim Warsztacie. Co ciekawe, w filmie tym podczas sceny walk tłem dźwiękowym jest Warszawianka (1905).
Odległe czasowo, przestrzennie i kulturowo walki robotników z Sanyi na pierwszy rzut oka mogą wydawać się jedynie egzotyczną ciekawostką. Nic bardziej mylnego - splot nacjonalistycznej ideologii, brutalności aparatu represji i kapitalistycznego wyzysku jest zjawiskiem uniwersalnym, a więc aktualnym pod każdą szerokością geograficzną, z którym niestety mamy do czynienia również i dziś. Problemy te nie istnieją w oderwaniu od siebie, lecz każdy z nich jest zarazem przyczyną i skutkiem pozostałych dwóch. Dlatego nie da się zwalczyć jednego z nich, bez wyeliminowania innych i z tego względu robotnicy z Sanyi walczyli ze wszystkimi tymi przejawami opresji. Mogą one przybierać nieco bardziej wyrafinowane i trudniejsze do wykrycia formy niż prawicowy gangster uzbrojony w metalową pałkę, jednak o ich istnieniu nie wolno nigdy zapominać.
Katarzyna Skulimowska
Artykuł ukazał się w 8 numerze „A-taku” (2018).
„W kieracie ubojni” to pozycja przedstawiająca z aktywistycznej perspektywy kwestie rozwoju przemysłu mięsnego. Ilona Rabizo we Wstępie do swojej książki pisze: "... w mojej analizie ważne jest spojrzenie na proces produkcji całościowo: od strony technologicznej, pracowniczej i od strony zwierząt zaprzęgniętych w system produkcji przemysłowej. Istotne są tu też kwestie własnościowe i dotyczące koncentracji kapitału. Z kolei zatrudnienie się w zakładzie pracy, przeprowadzenie wywiadów z pracownikami, to tylko jeden z kroków, by lepiej zrozumieć i przeanalizować problem, jakim jest wyzysk ludzi i zwierząt. I by w konsekwencji ten wyzysk przezwyciężyć.
Celem mojej pracy jest zatem ujawnienie realnych warunków pracy w przemyśle mięsnym oraz tego, jak w trakcie procesu produkcji traktuje się zwierzęta i ludzi".
FB książki:
https://www.facebook.com/W-kieracie-ubojni-1828296223895463/
Na stronie Bractwo Trojka:
https://www.bractwotrojka.pl/index.php?option=com_virtuemart&page=shop.product_details&flypage=flypage.tpl&product_id=5471&Itemid=116
CZARNY PROTEST – strona solidarności z represjonowanymi:
https://www.facebook.com/Solidarnie-z-represjonowanymi-po-Czarnym-Protescie-1826110957697591/
Kalendarium
03.10.2016
Między godziną 14:00 a 18:00 na pl. A. Mickiewicza w Poznaniu odbył się protest przeciwko zaostrzeniu ustawy aborcyjnej. Po zakończeniu zgromadzenia (ok godziny 18:00) nastąpił spontaniczny przemarsz grupy części protestujących (1500 osób) na ulicę św. Marcin 43 pod siedzibę Biura poselskiego PIS. Na miejscu na demonstrantów oczekiwali policjanci, którzy dostali polecenie ochrony biura partii rządzącej. Z tłumu w ich stronę rzucono kilka świec dymnych po czym protestujący zatrzymali się, rozłożyli transparenty i spokojnie wykrzykiwali polityczne hasła. Po chwili spanikowani policjanci, do których dołączyło wsparcie w postaci większej liczby funkcjonariuszy, zaczęli na oślep napierać na zgromadzonych ludzi, bić ich pałkami oraz kaskami. Policja rozpyliła także gaz pieprzowy, którego działanie dotknęło bardzo dużą liczbę przypadkowych ludzi. W wyniku tych zdarzeń zatrzymano 3 osoby: Macieja H., Jacka S. i Gosię C. Zgromadzeni demonstranci jeszcze przez jakiś czas pokojowo domagali się informacji na temat zatrzymanych oraz ich uwolnienia, po czym przeszli pod komisariat Stare Miasto na al. Marcinkowskiego. Choć pod komisariatem zjawiła się prawniczka, która domagała się możliwości rozmowy z zatrzymanymi, policja nie wpuściła jej do budynku. Sami zatrzymani nie uzyskali informacji na temat podstawy prawnej zatrzymania. W wyniku działań policji wiele osób odniosło mniejsze lub większe obrażenia, zostało pobitych i poparzonych gazem pieprzowym.
04.10.2016
Po nocy spędzonej na Policyjnej Izbie Zatrzymań, bez dostępu do prawnika, informacji na temat przyczyny zatrzymania, a nawet wody, ok. godziny 16:00 (po upływie 23 godzin) osoby zatrzymane
wypuszczono z postawionymi zarzutami naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy.
07.10.2016
Grupa osób poszkodowanych podczas zajść pod siedzibą PISu stara się złożyć zawiadomienie o przekroczeniu uprawnień przez policję. Osobom tym, z wyjątkiem Joanny M., uniemożliwiono rozmowę z dyżurującą prokuratorką. W trakcie składania zawiadomienia (PR 1 Ds. 2795.2016) Joanna M. została przez prokuraturę potraktowana w sposób skandaliczny – prokuratorka krzyczała na nią, zarzucając, że marnuje jej czas, upokarzała ją oraz bagatelizowała i nieuprzejmie komentowała jej zeznania.
(Iwona J. oraz Julia H. także składają zawiadomienia o przekroczeniu uprawnień – obie sprawy zostają natychmiastowo umorzone).
11.10.2016
Dostajemy zawiadomienie, że prokurator Rejonowy Poznań Stare Miasto w Poznaniu wszczął śledztwo w sprawie naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy policji w Poznaniu.
12.10.2016
Powołanie biegłego Laboratorium kryminalistyki Komendy wojewódzkiej policji w Poznaniu – pracowni daktyloskopii w celu: ujawnienia i zabezpieczenia na przesłanych przedmiotach śladów linii papilarnych z materiału dowodowego, czyli petard hukowych w ilości 2 szt. oraz granatów dymnych w ilości 4 szt. Na ubraniach i ciałach zatrzymanych nie wykryto żadnych śladów obecności materiałów pirotechnicznych.
18.10.2016
Postanowienie o powołaniu biegłego z Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej w Poznaniu – pracownia fizykochemii w celu udzielenia odpowiedzi na pytania – czy na przesłanym materiale dowodowym znajdują się pozostałości substancji wchodzących w skład środków pirotechnicznych. Przesłano pobrane podczas zatrzymania wymazy z rąk, włosów i ubrań. Przesłano też dowody rzeczowe m.in. czapki i kurtki.
31.10.2016
Maciej H. składa skargę na czynności policji do Komendy wojewódzkiej policji.
15.11.2016
Prokuratura wysyła Joannie M. postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie o przekroczenie uprawnień przez policję.
16.12.2016
Joanna M. składa do sądu zażalenie w sprawie oddalenia śledztwa przeciwko policji. Sprawa ta trafia do raportu Rzecznika Praw Obywatelskich na temat nadużyć władzy w policji.
23.03.2017
Rozprawa związana z zażaleniem Joanny M., na której Sąd nakazuje prokuraturze wszczęcie śledztwa przeciwko policji (sygn. PR 1 Ds 1286.2017).
18.04.2017
Oficjalne wszczęcie śledztwa (sygn. PR 1 Ds 1286.2017) w sprawie o nadużycie władzy przez policję.
23.05.2017
Przesłuchanie Joanny M. w Biurze Spraw Wewnętrznych Policji na Kochanowskiego w charakterze pokrzywdzonej w sprawie przekroczenia uprawnień.
24.05.2017
Joanna M. zostaje wezwana na prokuraturę, gdzie zostaje przesłuchana jako podejrzana w śledztwie przeciwko zatrzymanym podczas demonstracji osobom. Przesłuchująca ją prokuratorka uczestniczyła w trakcie składania przez Joannę M. zeznań przeciwko policji (dzieliła ona biuro z prokuratorką, która przyjmowała zawiadomienie o przekroczeniu uprawnień przez policję). W trakcie przesłuchania Joanna. M. zeznaje, że uczestniczyła w proteście ze swoim partnerem, Pawłem B. Prokuratorka przedstawia jej zarzuty: uczestnictwo w nielegalnym zgromadzeniu ze świadomością, że jego uczestnicy zamierzają dokonać gwałtowny zamach na funkcjonariuszy policji oraz utrudnianie wykonywania obowiązków policji poprzez kopanie radiowozu, otwieranie jego drzwi, rzucanie się na maskę radiowozu, stanie i siadanie przed radiowozem, wysypanie na jego szybę białego proszku niewiadomego pochodzenia oraz chwycenie się krat na przedniej szybie radiowozu. Prokuratorka zaznaczyła, że na podstawie zgromadzonych materiałów dowodowych wie ona, że Joanna M. nie popełniła wszystkich zarzucanych jej czynów, ale, w jej mniemaniu, ponosi ona „zbiorową odpowiedzialność” za każde wykroczenie, które miało miejsce podczas zgromadzenia.
29.05.2017
Joanna M. otrzymuje listownie wcześniej sformułowane zarzuty. Zarzut udziału w nielegalnym zgromadzeniu otrzymuje także Paweł B., którego Joanna M. wymieniła wcześniej jako swojego partnera i świadka zdarzeń. Oboje zostają dołączeni do sprawy przeciwko Maciejowi H., Gosi C. i Jackowi S. Do sprawy dołączona zostaje także Iwona J. która wcześniej również złożyła zawiadomienie o przekroczeniu uprawnień przez policję.
06.06.2017
Odmowna odpowiedź prokuratury na wniosek z dnia 05.06.2017 o udostępnienie akt sprawy toczącego się śledztwa. W międzyczasie prokuratorka prowadząca sprawę przeciwko zatrzymanym na demonstracji oraz osobom, które złożyły zawiadomienie o nadużyciu uprawnień przez policję (Monika Rutkowska) dostaje awans.
22.09.2017
Przesłuchanie Małgorzaty C. i Macieja H. w charakterze podejrzanych w Prokuraturze Rejonowej Stare Miasto w Poznaniu.
22.09.2017
Postanowienie o przedstawieniu zarzutów przez prokuraturę Gosi C., Maciejowi H. i Jackowi S. o przestępstwo z art. 222 par. 1 kk i art. 157 par. 2 w związku z art. 11 par. 2 kk
oraz o przestępstwo z art. 254 par. 1 kk.
31.10.2017
Prokuratura zamyka śledztwo przeciwko zatrzymanym.
06.11.2017
Prokuratura Rejonowa Poznań – Stare Miasto przedstawia akt oskarżenia przeciwko:
1.Małgorzacie C.:
- dokonała naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza policji Dawida B. w ten sposób, że podczas wykonywanych przez niego czynności służbowych kopała go po nogach, szarpała powodując u ww. obrażenia ciała w postaci skręcenia stawu śródręczno – paliczkowego palca I ręki prawej, powierzchownego otarcia naskórka palca I ręki prawej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni (art. 222 par. 1 kk i art. 157 par. 2 w związku z art. 11 par. 2 kk);
- brała udział w zbiegowisku w rejonie budynku nr 43 przy ulicy św. Marcin wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na funkcjonariuszy policji wykonujących w tym miejscu obowiązki służbowe (art. 254 par. 1 kk).
2. Joannie M.:
- brała udział w zbiegowisku w rejonie budynku nr 43 przy ulicy św. Marcin wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na funkcjonariuszy policji wykonujących w tym miejscu obowiązki służbowe (art. 254 par. 1 kk).
- działając wspólnie i w porozumieniu z osobami o nieustalonej tożsamości w celu zmuszenia funkcjonariuszy policji […] do zaniechania prawnej czynności służbowej i odstąpienia od zatrzymania i przetransportowania do KP Poznań-Stare Miasto osób podejrzewanych o popełnienie przestępstwa w przebiegu zgromadzenia odbywającego się w rejonie ulicy św. Marcin w Poznaniu, utrudniała odjazd radiowozu z ww. w ten sposób, że stawała i siadała przed pojazdem, usiłowała otworzyć drzwi, uderzała rękoma i kopała w jego karoserię, wysypała na szybę samochodu biały proszek nieustalonego pochodzenia utrudniając kierowcy widoczność, a nadto położyła się na masce radiowozu i chwyciła rękoma za kraty zabezpieczające przednią jego szybę (art. 224 par. 2 kk; art.254 par. 1 kk).
3. Iwonie J.:
- brała udział w zbiegowisku w rejonie budynku nr 43 przy ulicy św. Marcin wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na funkcjonariuszy policji wykonujących w tym miejscu obowiązki służbowe (art. 254 par. 1 kk).
4. Jackowi S.:
- o to, że dokonał naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy policji […] w ten sposób, że podczas wykonywanych przez funkcjonariuszy czynności służbowych kopał ich po nogach i odpychał (art.222 par. 1 kk);
- brał udział w zbiegowisku w rejonie budynku nr 43 przy ulicy św. Marcin wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na funkcjonariuszy policji wykonujących w tym miejscu obowiązki służbowe (art. 254 par. 1 kk).
5. Maciejowi H. o przestępstwo z art.222 par. 1 kk; z art. 254 par. 1 kk
- o to, że dokonał naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy policji […] w ten sposób, że podczas wykonywanych przez funkcjonariuszy […] czynności służbowych kopał ich po nogach i uderzał pięściami po klatce piersiowej oraz funkcjonariusza policji […] w ten sposób, że podczas wykonywanych przez policjanta czynności służbowych szarpał go za mundur, odpychał i uderzał rękoma (art.222 par. 1 kk);
- brał udział w zbiegowisku w rejonie budynku nr 43 przy ulicy św. Marcin wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na funkcjonariuszy policji wykonujących w tym miejscu obowiązki służbowe (art. 254 par. 1 kk).
6. Pawłowi B.:
- brał udział w zbiegowisku w rejonie budynku nr 43 przy ulicy św. Marcin wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na funkcjonariuszy policji wykonujących w tym miejscu obowiązki służbowe (art. 254 par. 1 kk).
7.11.2017
Akt oskarżenia przesłany do Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto.
24.11.2017
Powołanie Zakładu Medycyny Sądowej UM w Poznaniu w celu zweryfikowania obrażeń, których doznali poszkodowani przez policję.
13.12.2017
Prokuratura przesłuchuje Małgorzatę C. w roli świadka w sprawie o nadużycie władzy przez Policję.
19.02.2018
Prokuratura umarza śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez policję [sygn. PR 1 Ds 1286.2017]. Fragmenty uzasadnienia (pisownia oryginalna):
„Wskazać należy, a czego nie można pominąć mając na uwadze stan faktyczny niniejszej sprawy, iż do kręgu osób pokrzywdzonych w niniejszym postępowaniu należą osoby, które działają w poznańskim ruchu anarchistycznym (Federacja Anarchistyczna Poznań, Rozbrat) bądź są ze wskazanym ruchem w inny sposób powiązane. Członkowie tego ruchu biorą udział w rozmaitych protestach próbując poprzez swoje zachowania prowokacyjne, zaczepne w trwającym proteście deprecjonować działania organów państwa – w tym szczególności Policji.
Na stronie internetowej Federacji Anarchistycznej znajduje się szereg porad dotyczących demonstrowania w tym nawiązujących do konieczności zakładania masek na twarz, odbijania aresztowanych i inne. W niniejszej sprawie można spostrzec typowe tego rodzaju działania w szczególności prowokacyjne – jako korzystanie z masek, rzucanie w funkcjonariuszy kamieniami, racami, kierowanie słów wulgarnych i obraźliwych pod adresem funkcjonariuszy policji. Większość tych zachowań jest niebezpieczna dla życia i zdrowia.
[…] Jednakże zeznania pokrzywdzonych, w kontekście pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie – uznano za subiektywne albowiem są one niespójne z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, w tym ze zgromadzonymi dokumentami i zeznaniami pozostałych świadków (przypominamy, że pozostali świadkowie są funkcjonariuszami policji! – przypis. autorów raportu). W szczególności trudno również przyjąć, by funkcjonariusze celowo upokarzali i stosowali zbędną przemoc wobec nieznanych i obcych osób, nie mając w tym żadnego osobistego interesu, a nadto ryzykując własnym życiem i zdrowiem oraz utratą zatrudnienia.
[…] Zdaniem prokuratora nadzorującego, funkcjonariusze policji podejmowali pilne, mające istotne znaczenie dla ochrony życia i zdrowia decyzje i czynności w dynamicznej i niebezpiecznej sytuacji jaką jest niewątpliwie konfrontacja z ponad tysięcznym tłumem. Jak również, działali z narażeniem własnego życia i zdrowia w wyjątkowo stresogennej i bezpośrednio zagrażającej życiu, zdrowiu oraz mieniu sytuacji. Należy podkreślić, iż niekontrolowane reakcje tłumu są wyjątkowo niebezpieczne.
Nie można o tym zapomnieć dokonując oceny zachowania funkcjonariuszy policji, gdyż łatwo oceniać tego rodzaju sytuacje w bezpiecznym zaciszu swojego gabinetu czy prywatnego mieszkania. Zatem kwestia wezwania do zachowania zgodnego z prawem w kontekście wypełnienia warunków z art. 34 ust 2 ustawy o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej nie ma żadnego znaczenia.”
26.03.2018
PIERWSZA ROZPRAWA Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto.
16.04.2018
Zawiadomienie od prokuratury o przyjęciu zażalenia na postanowienie o umorzeniu śledztwa (sygn. PR 1 Ds 1286.2017).
18.04.2018
DRUGA ROZPRAWA Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto.
28.05.2018
Posiedzenie sądu w sprawie zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa (sygn. PR 1 Ds 1286.2017). Sąd utrzymuje w mocy umorzenie śledztwa.
04.06.2018
TRZECIA ROZPRAWA Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto
Kolejne wokandy zostały wyznaczone na dni:
20.08.2018
10.09.2018
01.10.2018
Recenzja – Jak problem dyskryminacji przybyszów postrzegano w Stanach Zjednoczonych przełomu XIX i XX wieku? Jak do tego podchodziło amerykańskie społeczeństwo?
13 czerwca 2018 r. Dział: PublicystykaStudia nad procesami dyskryminacyjnymi w Stanach Zjednoczonych mają już obszerną literaturę. Choć wyniki tych badań niewątpliwie rzucają cień na ideały amerykańskiej demokracji, to mimo wszystko trudno podważać zakorzeniony w potocznym myśleniu pogląd, w myśl którego Stany Zjednoczone od początków swego istnienia były miejscem schronienia dla przybyszów z całego świata. Ameryka oferowała przybyszom to czego nie mogli dostać nigdzie indziej, a więc nie tylko azyl czy szanse zarobku, ale również nieograniczone możliwości rozwoju indywidualnego.
W istocie znamy niewiele przykładów budowania nowoczesnego państwa jako projektu obywatelskiego, gdzie wszyscy są równi wobec prawa. Już jednak przegląd podstawowych prac na temat dziejów społecznych USA uzmysławia nam, że ideałom równości i tolerancji od początku towarzyszyła równie mocna reakcja natywistyczno-rasistowska, której podłożem było religijnie uzasadnione przekonanie o wyższości WASPs (White Anglo-Saxon Protestants) nad pozostałymi mieszkańcami kontynentu. Ofiarami tego myślenia stały się tysiące ciemnoskórych mieszkańców kontynentu, a później imigrantów przybywających masowo do Nowego Świata. Uboga ludność z Azji, a także wschodniej i śródziemnomorskiej części Europy, nie zawsze mogła się tam czuć bezpiecznie.
Krzysztof Wasilewski podjął się zadania niezwykle ambitnego – przedstawienia anatomii dyskursu medialnego w Stanach Zjednoczonych na przełomie XIX i XX wieku w odniesieniu do zjawisk imigracyjnych. Dokonał tego w oparciu o imponującą bazę źródłową oraz bogatą literaturę przedmiotu. Odważnie zapuścił się na niełatwe obszary badawcze i wyszedł z tej próby zadowalająco.
Społecznym skutkom gwałtownego napływu imigrantów od początku z niepokojem przyglądały się sfery rządowe i redakcje najbardziej wpływowych pism. Kwestie regulowania napływu taniej siły roboczej były w omawianym okresie nie tylko elementem polityki wewnętrznej i zagranicznej USA, ale przede wszystkim ważną częścią debaty publicznej. Określiła ona w znacznym stopniu charakter narodowy Amerykanów. Dyskusja na temat cudzoziemców doskonale pokazywała kształtowanie się jednego z bardziej istotnych filarów politycznego myślenia elit w okresie tzw. ery progresywnej, jego uwarunkowań oraz prób samodefiniowania siebie w oparciu o konstrukcję Innego. Liczne wypowiedzi publicystyczne prezentowane w omawianej publikacji przede wszystkim wskazują źródła postaw i zachowań dziennikarskich inspirowanych m.in. popularnością darwinizmu społecznego, teorii eugenicznych oraz wzrostu nastrojów nacjonalistycznych. Brak zdolności do akceptacji „obcych”, a także stopień narastania lęków społecznych, prowadził do wykluczania niektórych grup z procesów wzajemnego przenikania kultur.
Dysputy medialne na temat „problemu” imigrantów przybierały często agresywną formę. Jej skutków wielu doświadczyło na własnej skórze. Stanowiska zajmowane wobec obcokrajowców umieszczane na łamach najpoczytniejszych organów prasowych odzwierciedlały poglądy sfer wykształconych, finansjery oraz grup zawodowych określanych mianem tzw. white collars. Wszystkie wymienione warstwy społeczne łączyło przekonanie o etycznym wymiarze swojego postępowania. Postawy, które zajmowali, były w ich mniemaniu zgodne z duchem chrześcijańskiej myśli i swoiście pojmowanego interesu narodowego. Podtrzymywanie poczucia zagrożenia dawało możliwość skutecznego kontrolowania napływu taniej siły roboczej, traktowanej jak towar. Na kartach publikacji znajdziemy niezwykle bogaty materiał ilustrujący obrazy wroga, zarówno na łamach prasy elitarnej, jak i bulwarowej, jego stygmatyzację i dążenie do eliminacji z życia publicznego.
Książka Bezdomnych gromady niemałe… dostarcza szeroki wachlarz argumentów mówiących o szkodliwości imigrantów w rozwoju amerykańskiego społeczeństwa. Autor trafnie powiązał wpływ głęboko zakorzenionego rasizmu i ruchów natywistycznych na dyskurs prasowy w odniesieniu do imigrantów. Prześledził rozmaite formy nacisków medialnych na władze stanowe i federalne, aby wprowadzały ustawowe ograniczenia przyjmowania obcokrajowców. Obnażył oportunizm polityków największych partii amerykańskich, zarażonych paranoją antyimigracyjną, inicjujących proces legislacyjny, który przybrał postać uchwał dyskryminujących od słynnego Chinese Exclusion Act (Ustawy o wykluczeniu Chińczyków) z 1882 roku aż do Immigration Act z 1924 roku, która wprowadzała ograniczenia dla imigrantów z Europy. Starał się uwzględnić specyfikę poszczególnych grup etnicznych w określonym czasie, a także stopnie wrogości powodowane uprzedzeniami i stereotypami. Obserwujemy jak przemoc werbalna modyfikowała argumentację w zależności od typu Innego, przy jednoczesnym zachowaniu trójdzielnego schematu propagandy w oparciu o ekonomiczne, polityczne (cywilizacyjne) i społeczne (rasowe) ramy problemowe.
Interesującymi fragmentami pracy są te, w których wizerunki obcości ulegają metamorfozom, kiedy na atawistycznie zakorzenione lęki, przesądy i stereotypy nakładano nową wykładnię, przemyślaną i dostosowaną do aktualnych okoliczności społeczno-politycznych. Jest to widoczne szczególnie na przykładzie dwóch różnych negatywnych obrazów azjatyckich grup narodowościowych, Chińczyków i Japończyków. Równie ciekawie przedstawiono konfrontację pozytywnego wizerunku mieszkańców pochodzących z terenów Europy Zachodniej i Północnej z przedstawicielami tzw. nowej emigracji. Najbardziej chyba frapującym zjawiskiem, opisanym w książce, jest pewnego rodzaju paradoks, gdy rasistowskie postawy działały na korzyść białych imigrantów. Do takich wniosków możemy dojść czytając urywki odnoszące się do względnej sympatii Południa wobec cudzoziemców z Europy Wschodniej, dyktowanej troską o zachowanie dominacji białej rasy. Jednocześnie mamy świadomość, że w tym samym czasie na tych terenach dochodziło do wyjątkowo okrutnych mordów na przedstawicielach ludności czarnoskórej, co czyni problem ocen stopnia dyskryminacji m.in. grup słowiańskich w USA dużo bardziej skomplikowanym.
Istotnym elementem konstrukcyjnym książki, który trudno przeoczyć, są schematy teoretyczne, w które autor wpisuje swój typ badań empirycznych. Opierają się one na współczesnych koncepcjach socjologicznych, mających jak się wydaje ułatwić opisanie i zrozumienie mechanizmu medialnego kształtowania obrazu imigrantów w przeszłości. Sięga po dość kontrowersyjne teorie Edwarda Hermana i Noama Chomsky’ego, krytyków środków masowego przekazu, przekonanych o tym, że zadaniem mediów jest dążenie do utrzymania hegemonii kulturowej elit gospodarczo-politycznych w oparciu o ideologię (neo)liberalną. Dodać trzeba, że obaj myśliciele kwestionują także status niezależności mediów, gdyż były one i są, jak twierdzą, stałym składnikiem struktur władzy. W konsekwencji hamują wszelkie próby radykalnych zmian społecznych, które mogłyby zlikwidować wiele nierówności społecznych. Ważną częścią konstrukcji teoretycznej pracy jest również analiza ramowa Ervinga Goffmana porządkująca interpretacje oraz zjawiska społeczne w ramach określonego modelu wyjaśniającego.
Przy całej słuszności rozumowań zawartych w omawianej publikacji, warto byłoby jednak szerzej osadzić analizowany dyskurs prasowy w epoce. W ówczesnej Europie, która może stanowić punkt odniesienia dla Ameryki, debaty publiczne na temat mniejszości narodowych zaostrzyły się do niespotykanych wcześniej rozmiarów. Afera Dreyfusa pokazała antysemicką twarz ogromnej części francuskiego społeczeństwa. Dużo bardziej agresywne, wręcz karykaturalne narracje dyskryminacyjne miały miejsce w Niemczech i Rosji, nastąpiły po nich kampanie terroru i przemocy wobec obcych. Na tym tle Stany Zjednoczone jawią się nieco bardziej umiarkowanie, przynajmniej jeśli weźmiemy pod uwagę tamtejszy system społeczno-polityczny, sprzyjający m.in. rozwojowi prasy etnicznej. Można tam dostrzec w przestrzeni publicznej także opinie przychylne imigrantom. Autor rejestruje te nieliczne głosy rozsądku w kwestii traktowania nowych przybyszów. Mógłby jednak bardziej wyeksponować te fragmenty dyskursu prasowego, które informowały i komentowały działalność znaczących instytucji powołanych do życia przez grupy etniczne. W wielu przypadkach przywódcy stojący na czele swoich diaspor doświadczali swobód obywatelskich, manifestując dumę z poczucia przynależności do młodego imperium.
Wiele instytucji etnicznych brało czynny udział w ówczesnych grach politycznych, szczególnie w czasie kampanii przedwyborczych. Kto wie, czy wówczas nie okazałoby się, że front antyimigrancki nie był w Stanach Zjednoczonych aż tak mocny i zdyscyplinowany, jak wynika to z lektury pracy. Pytanie czy w ramach złożonych zjawisk, jakie obserwujemy w ciągu niemal półwiecza, zachodziły pewne odchylenia od normy, które pozwalałyby podważyć schemat propagandowy dyskursu medialnego zaproponowany przez Autora i tym samym wyjść poza odgórnie przyjęte założenia teoretyczne. Nie należy lekceważyć znaczenia rozmaitych kontaktów, form dialogu między ludnością o korzeniach anglosaskich z przedstawicielami innych kultur w omawianym okresie. Na różnych poziomach, w różnej skali dochodziło do wymiany doświadczeń, które powoli przełamywały uprzedzenia i kształtowały postawy akceptacji.
Prawdopodobnie nie zmieniłoby to ogólnego obrazu prasowego dyskursu, ani oceny efektów działalności dziennikarskiej w USA, przypadającej na lata 1875-1924. Prasa amerykańska odegrała niechlubną rolę w debacie publicznej na temat imigrantów, chociaż niektóre zjawiska z pewnością można było osadzić mocniej w kontekście historycznym. Warto zastanowić się, które z wypowiedzi stanowiły element zorganizowanych politycznych kampanii prasowych, a które pojawiały się wyłącznie jako spontaniczne odbicie typu myślenia o cudzoziemcach. Pewne formy narracji, które możemy uznać za dyskryminacyjne, obowiązywały niemal wszędzie i nawet prasa etniczna nie była wolna od rasistowsko-nacjonalistycznej narracji, czego dowodzą choćby badania Roberta M. Zeckera nad świadomością rasową słowackich osadników w Stanach Zjednoczonych.
Następne dekady XX wieku przyniosły eskalację antyimigranckich nastrojów w Ameryce, ale też dojście do głosu wpływowych nurtów społeczno-intelektualnych, które przeciwdziałały dyskryminacji. Pokazały one realne możliwości stworzenia wspólnoty ogólnoludzkiej, która nie musi być zawężona do jednego kręgu cywilizacyjnego. Ścieranie się odmiennych wizji wyobrażonej wspólnoty amerykańskiej przetrwało wiek XX i odradza się w dzisiejszych czasach. U jej podstaw wydają się często leżeć te same emocje i brak zdolności do refleksyjnego ustosunkowania się do rzeczywistości.
Daniel Kiper
www.histmag.org
15 czerwca będziemy informować mieszkanki i mieszkańców Rzeszowa o sytuacji w okupowanej Palestynie. Chcemy zwrócić uwagę społeczeństwa na brutalną odpowiedź izraelskich sił zbrojnych na demonstracje związane z 70 rocznicą Nakby (wypędzenia 700 – 900 tys. Palestynek i Palestyńczyków) oraz zaprotestować przeciw okupacji i masakrom ludności palestyńskiej.
data: 15 czerwca 2018
czas: 18:00 - 19:30
miejsce: teren przy Pomniku Czynu Rewolucyjnego w Rzeszowie
Zdjęcie: davehoggan.com
Młodzi ludzie dają się złapać na lep szybkiego sukcesu, głoszonego przez socjotechniczne hasła mówiące o pięknej przyszłości, a przyszłość kończy się trzeciorzędnym stanowiskiem w pracy oraz niewolą w kredycie na mieszkanie, samochód i pralkę.
COSTA, NERO ITP…
Któregoś dnia siedząc w jednej z warszawskich sieciowych kawiarni – może była to Costa, może Nero, na pewno nie Starbucks, bo kompromis z systemem musi mieć swoje granice – z uwagą przyglądałem się pracy barmanek. Cztery młode dziewczyny uwijały się niczym humanoidalne mechanizmy z powieści Philipa K. Dicka. Kawiarnia jest w Centrum, więc nieustanny napływ ludzi powodował, że kolejka utrzymywała się na stałym poziomie sześciu osób. Barmanki w pracowniczej hipnozie zarabiały pieniądze – parzyły czarną, latte, americano; zalewały indyjską, chińską, zieloną, owocową, miętową, mieszankę karaibską, leśną i zimową; wyciskały soki z pomarańczy, bananów i z grejpfrutów. Na deskach cięły ciasta z galaretką i z polewą z bitej śmietany, a w mikrofalach dopiekały sandwicze. Poza tym sprzątały stoły i wycierały ich blaty. Mopami polerowały zabłoconą podłogę, a założywszy długie gumowe rękawice, zamykały się w toaletach, by odświeżyć umywalki, sedesy i pisuary oraz by na koniec złożyć podpis na tabeli harmonogramu wzorowego wc-sprzątacza.
Zauważyłem, że do tych wszystkich obowiązków dochodzi jeszcze konieczność kontaktów także i z tą klientelą, która – co częste u ludzi mieszkających w stolicy – wyładowuje swoje frustracje i nerwowe napięcia na personelu czegokolwiek, grunt, że niższym. Wystarczy, by odrobinę poczuć w sobie siłę klienta-pana, a już bez opamiętania odreagowuje się na „zatrudnionych w branży usługowej” własną degradację do petenta-śmiecia, doznaną podczas wizyt w urzędach, biurach, przychodniach i szpitalach.
www.redflag.org.au
NIE MA NIC ZA DARMO
Barmanki, a także barmani, muszą znosić swój los z pokorą, mimo że czasem łzy cisną im się do oczu, pięści zaciskają się pod fartuchem, a w żołądku mdli z głodu i przemęczenia. Tak mija prawie cały dzień – pieniądze, liczenie, wydawanie reszty, sprzątanie, kolejny frustrat łypie spode łba, ktoś ma pretensje, że za wolno, że kawa bez smaku, że ciasto nieświeże, że w kasie nie ma drobnych, ale czy jest sens, by tłumaczyć, że to już siódma godzina pracy, a wczoraj do czwartej nad ranem trzeba było wkuwać do kolokwium na zarządzaniu, że szef każe oszczędzać na kawie, że każe wciskać wczorajsze croissanty w promocji, a drobnych nikt nie przynosi, bo do tego potrzebne jest dodatkowe stanowisko.
Praca wykonywana przez barmanki wydała mi się na tyle ciężka, że aby czuć z niej minimalną satysfakcję, na pełnym etacie trzeba by pracować najwyżej sześć godzin dziennie, za pensję nie niższą niż 2800 zł „na rękę” miesięcznie. W ogóle w polskich warunkach każda pensja niższa niż 2800 zł netto oznacza „kiepski żart” systemu, szczególnie, gdy ktoś w dużym mieście musi wynająć mieszkanie i planuje założenie rodziny. Co zatem skłoniło obserwowane przeze mnie osoby do frustrującej pracy ponad możliwości nawet zdrowego i młodego organizmu? Nie mam na myśli tego, że od zasuwania osiem godzin na dobę za ladą można umrzeć z wyczerpania, ale to, że po tygodniu każdej pracy w wyzysku trudno jest czerpać radość i satysfakcję z życia, że życie powoli staje się wegetacją, a samorozwój bolesną mrzonką. Być może właśnie z tej przyczyny – powodowani instynktem samozachowawczym – pracownicy i pracownice w „sieciówkach” zmieniają się tak często?
Fot. www.thecommentator.com
ZŁUDZENIA W ZAMIAN ZA ŻYCIE
Lukrowana cywilizacja kapitalizmu obiecuje wiele, ale daje bardzo mało – ten fakt staje się powoli powszechnie dostrzegalny. Specjaliści od sporządzania ofert pracy do karykaturalnych granic rozszerzają w Photoshopie uśmiechy tych, którzy swoim zadowoleniem mają świadczyć, że „ta oferta jest wyjątkowa”, że „czekamy właśnie na ciebie”, że „tu się rozwiniesz”. Młodzi ludzie dają się złapać na lep szybkiego sukcesu, głoszonego przez socjotechniczne hasła mówiące o pięknej przyszłości, a przyszłość kończy się trzeciorzędnym stanowiskiem w pracy oraz niewolą w kredycie na mieszkanie, samochód i pralkę. Jeśli przeciętny (niezamożny) młody człowiek nie ma mieszkania odziedziczonego po swoich dziadkach lub takiego, które dostał od rodziców, a chce mieszkać na przykład w Warszawie, to musi wynająć „kawalerkę” za minimum 1200 zł miesięcznie. Kwota ta równa się często prawie całej miesięcznej pensji. Jeśli chce żyć oszczędnie, to najczęściej, wraz z czterema współlokatorami, „kisi się” w trzypokojowym mieszkaniu z gipsowym przepierzeniem zmieniającym go w czteropokojowy „apartament z wielkiej płyty”. W mieszkaniu takim wszystko staje się tragikomiczne – konflikty o niepozmywane naczynia, o dym z papierosów, brudny sedes czy zbyt głośny seks za gipsową ścianą.
Dopijając kawę, zastanawiałem się, kiedy obserwowane przeze mnie barmanki, a także pracownicy i pracownice Tesco, Biedronki, Empiku i innych firm rządzących się neoliberalnym „maksimum zysku – minimum strat” zrozumieją, że cały czas są oszukiwani, rolowani, nabijani w butelkę kapitalizmu. System ten nieustannie potrzebuje niewolników, potrzebuje taniej siły roboczej, bo taka jest dynamika jego funkcjonowania, dynamika nierówności i wyzysku, które kapitalizm ze sobą niesie. Co musi się stać, by młodzi ludzie zrozumieli, że wykorzystuje się ich energię, młodość, nadzieję i marzenia dla korzyści właścicieli firm, udziałowców, prezesów i banków, które firmom udzieliły pożyczek na wysoki procent? Co musi się stać, by wszyscy oszukiwani w Polsce ludzie powiedzieli sobie, że mają dość rządów sprzyjających nie im, ale wysoko postawionym beneficjentom systemu i by zaczęli organizować się w silne związki zawodowe, realnie, a nie w sferze deklaracji, walczące o godne życie?
Pomyślałem – siedząc w Costa, a może w Nero – że ludzie ci muszą zrozumieć swoją wartość i niezwykłość swojej indywidualnej egzystencji, której nie wolno im marnować. Muszą także przestać czuć strach, muszą przestać się bać o to, że ktoś wyrzuci ich z pracy i zostaną wtedy bez mieszkania, bez jedzenia, z bankiem na gardle i komornikiem na plecach. Jednak strach zniknie tylko wtedy, gdy każda z tych osób uwierzy we własne siły i zrozumie, że jedynie wspólne działanie zagwarantuje przyszłość – działanie na przekór mechanizmom manipulacji, które nastawiają pracowników przeciwko sobie i potęgują trwającą we wzajemnej nieufności pogoń za mamoną.
tjo
Artykuł ukazał się w nr 8 “A-taku” (2018)
KOMUNIKAT FEDERACJI ANARCHISTYCZNEJ DO OKUPUJĄCYCH UNIWERSYTETY
11 czerwca 2018 r. Dział: Informacje FA
Jesteśmy osobami z zasady oraz od lat zaangażowanymi w ruchy społecznego protestu. Rozumiemy, solidaryzujemy się i wspieramy osoby, które od paru dni okupują Uczelnie w całym kraju. Rozumiemy, ponieważ w naszej organizacji działają bezpośrednio, lub we współpracy z nami studenci, doktorantki oraz profesorowie. Znamy rzeczywistość „fabryk wiedzy”, urok ciągłej wycieńczającej i bezsensownej parametryzacji ludzkiej aktywności umysłowej, grodzenie globalnej wiedzy i pobieranie z tego profitów, sztywną, neofeudalną hierarchię uniwersyteckich murów i praktyk, inercję niedomagających materialnie studentów. Aktualny stan Uczelni nie tworzy wspólnoty, chyba że wspólnoty w atomizacji, jedność wyobcowanych. Pod tym względem Gowin jest tylko następnym, naturalnym krokiem po Kudryckiej. Wiemy również jak trudno pogodzić pracę na Uniwersytecie z życiem osobistym, pracą najemną i aktywnością społeczno-polityczną. Wiemy jak przestraszony i konformistyczny jest Uniwersytet, jak trudno wykonać na nim jakikolwiek gest sprzeciwu, z jakimi konsekwencjami można się w takim wypadku liczyć. Z tych wszystkich względów rozumiemy was, bo nasza walka też tego dotyczy; z tych wszystkich względów dziękujemy wam i gratulujemy.
Widzimy jednocześnie, że tak jak na Uniwersytecie Jagiellońskim, Warszawskim, Łódzkim, Wrocławskim, czy Gdańskim, wszędzie mają szansę powstać przestrzenie, w których wszystkie te bolączki mogą zostać wyliczone i wykrzyczane. Teraz jest moment, by z tego korzystać! By nie tylko obronić stan gnijącego Uniwersytetu przed kolejnymi zakusami władzy, ale by stworzyć nowe pomysły, wizje, a nawet utopie, by stworzyć nowy sposób produkcji i uspołecznienia wiedzy. Mamy nadzieję, że sposoby oddolnego, anarchistycznego organizowania się, które obserwujemy właśnie w obozach i piknikach okupujących, pozwolą na taką przemianę społeczną, albo przynajmniej na jej początek. Wiedza musi wrócić do społeczeństwa, z którego wyrosła! Z tych powodów solidaryzujemy się z wami, z tym w jaki sposób działacie i rozmawiacie.
I ostatecznie wspieramy was, ponieważ wasz sprzeciw jest sprzeciwem uciśnionych, a my staliśmy i stać będziemy po stronie uciśnionych. Chociaż wśród was są zadeklarowane i zadeklarowani anarchiści, to wiemy, że jest nas i was więcej – nasze idee są we wszystkich głowach! Coraz więcej osób z dnia na dzień dołącza do walki o wolną i powszechną edukację, która przysługuje każdemu. To znak, że pragnienie wolności, szczęścia i dobrego życia jest wciąż aktualne. Wspieramy was, albowiem już tam jesteśmy, a wy już jesteście wśród nas; w każdej chwili możecie się do nas zwrócić. Wszyscy stoimy na straży świata, który nadchodzi.
Bez wolnej i wspólnej nauki nie ma wolnego i wspólnego społeczeństwa!
Podpisano
Federacja Anarchistyczna
Poznań - Bunt na uniwersytetach - otwarte spotkanie organizacyjne
11 czerwca 2018 r. Dział: ZapowiedziZapraszamy na spotkanie organizacyjne - najważniejsze pytanie na które mamy nadzieje znajdziemy po burzy mózgów odpowiedź to - Szto dziełać?
Zemsta godz. 18
https://www.facebook.com/events/1839068083062873/?active_tab=discussion
Gdańsk - Dzień Kurdyjski: Demokratyczna alternatywa dla Bliskiego Wschodu
03 czerwca 2018 r. Dział: ZapowiedziSzczegółowe informacje
14.00 - 15.30 projekcja filmu "Roza. Kraj dwóch rzek"
15.30 - 16.15 wykład "Turecka agresja i okupacja kantonu Efrin" (Paweł
Ziółkowski)
16.15 - 17.00 wykład "Funkcjonowanie systemu komitetów w Rożawie"
(Rafał Rudnicki)
17.00-17.45 - przerwa
17.45 - 18.30 - wykład "Niekurdyjskie grupy religijne i etniczne Syrii
i Iraku wobec
demokratycznego konfederalizmu (Paweł Ziółkowski)
18.30 - 20.00 - projekcja filmu "Gulistan. Ziemia Róż"
Miejsce: Uniwersytet Gdański, Wydział Nauk Społecznych
ul. Jana Bażyńskiego 4
Sala S 313 (I piętro)
Organizatorzy:
Zakład Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Gdańskiego
Inicjatywa Pracownicza UG
fb.com/KurdyjskaRewolucjawRojavie
https://www.facebook.com/kurdystan.info/
Wydarzenie na FB:
https://www.facebook.com/events/1854365784622667/
Oto jest! Kolejny, nowy numer pisma anarchistycznego „INNY ŚWIAT”. O tym, że faszyzm nie znalazł swego stałego miejsca na śmietniku historii wie chyba każdy i każda z nas. Podejmujemy więc ten temat chyba nie przypadkowo... O brunatnym zagrożeniu oraz formach oporu przeciwko tej zarazie piszemy z różnych perspektywy, umiejscawiając się poprzez to w coraz szerszej dyskusji o sensowność antyfaszyzmu, jak od jakiegoś czasu trwa w polskim ruchu anarchistycznym i autonomicznym. Oczywiście nie znamy gotowych odpowiedzi, jednak mamy nadzieje, iż materiały zawarte w tym numerze będą przydatne zarówno w walce intelektualnej, jak i fizycznej. Oczywiście „Inny Świat” to nie tylko walka z faszyzmem. Znajdziecie w nowym numerze trochę teoretycznych rozważań dotyczących anarchizmu, pojmowania wolności czy kondycji ludzkości. Krytykujemy współczesne społeczeństwo jak i przypominamy o ważnych wydarzeniach czy postaciach z historii ruchu wolnościowego. Na koniec piszemy o kilku ciekawych pozycjach książkowych, jakie niedawno się ukazały na rynku. A oto szczegółowy spis treści:
- Rosja: Sprawa „Sieci” (Filip Gorlinski)
- Paul Z. Simons. Wspomnienie o radosnym nihiliście
- Czysta czerń. Rodzący się konsensus wśród niektórych towarzyszy? (Paul Z. Simons)
- Siedem tez o zabawia (Paul Z. Simons)
- Zasiać ziarno krytycyzmu... Wolna Biblioteka Wrocław
- Obcy kontra U.S.A. (wywiad z Krzysztofem Wasilewskim)
- „Sieg Hail!” zamiast witam (wywiad z Marcinem Pielużkiem)
- Faszyzm dzisiaj (wywiad z Shanem Burley)
- W obronie samoobrony. Przemyślenia dotyczące przemocy i sztuk walk (Paul Walker)
- Zbrojna wyzwoleńcza samoobrona społeczna. Stosunek do teorii (scott crow)
- Zawłaszczanie pojęć. Głos politycznej propagandy (Tymoteusz Onyszkiewicz)
- Czemu wolność nie jest tak ważna dla anarchisty, jak może mu się zdawać (jaś skoczkowski)
- Jesteśmy piekłem. Rozmowa o anarchistycznych korzeniach geografii (wywiad z Simonem Springerem)
- Precz z humanizmem (Sathaniell Zakalwe)
- „Giełdy” robotnicze w Królestwie Polskim podczas rewolucji 1905 roku (Aleksander Łaniewski)
- Nierozwikłana tajemnica morderstwa znanego anarchisty - Carlo Tresca (Jay Maeder)
- Dora Marsden. Prawdziwie Wolna Kobieta (Leon)
- Poprzez prerie Arizony (freejazz)
- Na zasady nie ma rady (Powsinoga)
- Bakunin na Łużycach (JKK)
- Czy motocykl może być anarchistyczny? (JKK)
- Ducha (Anarchii) nie gaście! (JKK)
- Więcej niż hałas (Typ spod czarnej gwiazdy)
„Inny Świat” można zakupić w redakcji pisma (kontakt: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. ), e-księgarni Bractwo Trojka (www.bractwotrojka.pl) oraz w sieci salonów EMPIK. Oto list EMPIKów do których powędrował „Inny Świat”:
Bielsko-Biała Sarni Stok
Bielsko-Biała Sfera
Bydgoszcz Focus Mall
Bydgoszcz Zielone Arkady
Częstochowa III Aleja
Dąbrowa Górnicza Pogoria
Elbląg Zielone Tarasy
Gdańsk Galeria Bałtycka
Gdańsk Główny
Gdańsk Matarnia
Gdynia Riviera
Katowice Silesia Mega
Katowice Trzy Stawy
Kielce Korona
Kraków Gal. Krakowska
Kraków Kazimierz
Kraków Plaza
Legnica Galeria Piastów
Łódź Galeria
Łódź Manufaktura Mega
Lublin Olimp
Lublin Plaza
Olsztyn Aura
Opole Arkadia
Opole Karolinka
Poznań King Cross
Poznań Megastore
Rybnik Focus Park
Rzeszów Galeria
Suwałki Plaza
Szczecin Galaxy
Szczecin Kaskada
Tczew Galeria Kociewska
Toruń Starówka
Tychy City Point
Wałbrzych Galeria Victoria
Wałbrzych Podzamcze
W-wa Arkadia Mega
W-wa Bielany
W-wa Blue City II (Nowy)
W-wa Centralna PKP
W-wa Gal. Mokotów Mega
W-wa Galeria Wileńska
W-wa Junior Mega
W-wa Nowy Świat Mega
W-wa Piaseczno
W-wa Skorosze
W-wa Wola Park
W-wa Złote Tarasy
Wrocław Magnolia Park
Wrocław Pasaż Grunwald.
Wrocław PKP
Wrocław Renoma
Zabrze M1
Zielona Góra Focus Park
Pismo można zamówić również poprzez sklep internetowy EMPKI (http://www.empik.com/inny-swiat,p1000256264,prasa-p) i odebrać w dowolnym EMPIKu na terenie całego kraju.
Będziemy wdzięczni za powielanie, przeklejanie i puszczanie dalej powyższej informacji.
Niech Matka Anarchia będzie z wami!!!
„Zaufanie... Moje zaufanie do rządu, do moich politycznych reprezentantów, niestety w pewnym stopniu również do moich współpracowników, zostało zniszczone. Raz na zawsze”.
Carne Ross przez 15 lat służył w brytyjskim korpusie dyplomatycznym. Wierzył wtedy, że zachodnia demokracja jest w stanie nas wszystkich ocalić. Gdy wybuchła wojna w Iraku, miał możliwość od środka ujrzeć wszystkie porażki, oszustwa i ukrywane motywacje; bezpośrednio odczuł jak władza deprawuje. Wojna pozbawiła go wszelkich złudzeń, porzucił pracę i zaczął poszukiwać odpowiedzi na pytanie, które wielu z nas sobie dziś zadaje – czy świat może wyglądać inaczej? Carne odnalazł rozwiązanie – anarchizm zaoferował alternatywę wobec przemocy kapitalizmu i spektaklu zwanego "demokracją". To propozycja świata, w którym ludzie mają kontrolę nad swoim własnym życiem. Film śledzi podróż Carne'a po całym globie w poszukiwaniu lepszego sposobu na organizację społeczeństwa – od kolektywnego rolnictwa w Hiszpanii, przez Occupy Wall Street, po Rożawę w pochłoniętej wojną Syrii – ta podróż przemieniła go w anarchistę.
Premiera w Polsce!
07.06.2018 (czwartek), 18:30
Cena biletu: 10 zł
Film w języku angielskim, projekcja z napisami w języku polskim.
Po filmie planujemy rozmowę poprzez wideoczat z producentem filmu lub samym Carnem Rossem.
ENG:
„Trust... My trust in government - to an extent, I'm afraid to say, my colleagues, too - was destroyed, once and for all”.
British diplomat Carne Ross worked on Iraq and its WMD, and resigned from the government over its lies before the 2003 invasion. His extraordinary personal and political odyssey culminates in a remarkable encounter with new forms of democracy in the midst of war – in Rojava, Syria. A profound examination of the political and economic problems that confront the world. Featuring Noam Chomsky and figures from the Occupy Movement, Accidental Anarchist explores the failings of governments worldwide to handle the great challenges facing society today.
First time in Poland!
07.06.2018 (Thursday), 18:30
Tickets: 10 zł
Film will be in English with additional Polish subtitles.
After the screening we are going to talk through a videochat with either one of the producers or Carne Ross himself.
--
Accidental Anarchist / 2017 / 1h 24min / Directors: John Archer, Clara Glynn / Writer: Carne Ross
Reprywatyzacja stała się w ostatnim czasie nośnym hasłem. Powstają książki, media od lewa do prawa poruszają ten problem. Zmienia się prawo, powstała komisja reprywatyzacyjna. I oczywiście teraz wszyscy uważają, że to ich dzieło, efekt ich pracy, a do kolejki najszybciej ustawiają się partie.
Każdy uważny obserwator tematów społecznych wie, że jeszcze 10 lat temu reprywatyzacja była uznawana zarówno przez PiS, jak i PO oraz ich poprzedników za sprawiedliwość dziejową.
Artykuł opublikowany w 2004 r. w Wyborczej jasno prezentuje ówczesną atmosferę i opisuje „kruczki prawne” jakie wykorzystywano:
„Po 45 roku byli właściciele ponieśli ogromne straty - mówi Krzysztof Ratowski, kierownik wydziału spraw dekretowych i związków wyznaniowych w Biurze Gospodarki Nieruchomościami, Geodezji i Katastru Miasta Warszawy. - Należy im się wyrównanie krzywd. Przez ponad 40 lat działo się w Polsce bezprawie. My to bezprawie po prostu usuwamy.” (http://wyborcza.pl/1,75248,1952642.html)
Zauważmy, że wówczas prezydentem Warszawy był Lech Kaczyński, a wypowiedzi powyższej udzielił jego urzędnik. Pan Ratowski jest przesłuchiwany przez komisję ds. reprywatyzacji i wije się jak piskorz, próbując przypodobać się obecnej władzy, broniąc i oczyszczając administrację Kaczyńskiego z podejrzeń o udział w tym procederze.
Szybciej lub wolniej wspomniane wyżej „usuwanie krzywd właścicieli” trwało od lat 90. Posługiwano się przy tym kruczkami prawnymi lub wręcz łamaniem prawa. Mafia reprywatyzacyjna podszywała się pod reprezentantów 120-letnich właścicieli, którzy rzekomo cudownym zrządzeniem losu żyli gdzieś w Ameryce Południowej. Albo przekazali w testamencie majątek wysyłając np. jego treść z obozu koncentracyjnego albo getta. I dziwnym trafem był on napisany całkiem współczesnym długopisem. Taka forma „usuwania krzywd” oczywiście prowadziła do zadania realnej krzywdy niezliczonej liczbie wyrzucanych z domów ludzi. Trwało to latami, nic się nie zmieniało, i tylko od czasu do czasu pojawiały się w prasie łzawe artykuły na temat eksmitowanych osób. „No, ale co robić? Przecież, najważniejsze jest święte prawo własności!”.
Trwało to bezkarnie, dopóki nie powstały organizacje lokatorskie, które temat dogłębnie przeanalizowały i określiły źródła problemów. Osoby zaangażowane wypowiadały się kompetentnie w mediach i przede wszystkim zaczęły robić awantury na radach miasta, na komisjach sejmowych, na ulicach i wreszcie za pomocą akcji bezpośrednich - fizycznie blokując eksmisje.
Walka trwała bardzo długo. Pierwsze zalążki oporu pojawiły się już na początku lat dwutysięcznych, kiedy z jednej strony grupa skupiona wokół Piotra Ikonowicza, a z drugiej anarchiści i anarchistki zaczęły powoli zdobywać doświadczenia i próbować samoorganizacji. Np. Federacja Anarchistyczna we Wrocławiu prowadziła wtedy kampanię blokowania eksmisji, podobnie działo się w Warszawie i innych miejscowościach. Łączono to z dobrze merytorycznie przygotowanymi kampaniami informacyjnymi np. „Mieszkanie Prawem Nie Towarem”.
Zaczęły powstawać bardziej profesjonalne organizacje lokatorskie, z własnym zapleczem prawnym i merytorycznym: Warszawskie Stowarzyszenie Lokatorów, Kancelaria Sprawiedliwości Społecznej, Komitet Obrony Praw Lokatorów, Akcja Lokatorska we Wrocławiu, Wielkopolskie Stowarzyszenie Lokatorów w Poznaniu, Lubelska Akcja Lokatorska, itd.
Poza, przede wszystkim, anarchistami i anarchistkami, oraz niewielkim gronem tzw. lewicy społecznej nikt realnie nie stanął w obronie ofiar tej państwowo-prywatnej przemocy, która kosztowała nie tylko cierpienie, ale nawet życie eksmitowanych do przytułków, magazynów, byłych stajni, ogródków działkowych, czy po prostu na bruk często starszych ludzi. Odpowiedź mafii bywała brutalna i np. doprowadziła do zamordowania i spalenia w lesie warszawskiej działaczki WSL Jolanty Brzeskiej.
Wszyscy nas zawiedli, więc teraz jesteśmy anarchistami Znamienna była wypowiedź, jakiej udzielił jeden z lokatorów działający w KOPL dziennikarzowi Gazety Wyborczej, mówiąc, że „skoro nikt się, poza anarchistami, za nami nie wstawił, nikt nas nie bronił – ani państwo, ani żadna partia, to ja teraz też jestem anarchistą”.
Powstało na ten temat już sporo książek, ale zacytuję fragment najnowszej pt. „Reprywatyzując Polskę” Beaty Siemieniako:
„[Książka] ma też pokazać, ile zawdzięczamy ruchowi lokatorskiemu, anarchistycznemu i lewicowemu. W końcu to anarchiści i lewica społeczna, początkowo niemal jako jedyni, wsparli lokatorów w walce o ich podstawowe prawa i to oni przez lata drążyli kroplą skałę, próbując przekonać innych, że reprywatyzacja w obecnym kształcie doprowadza do wielu krzywd społecznych. To ich językiem mówią dziś niektórzy politycy, nazywając lokatorów poszkodowanymi, a reprywatyzację niesprawiedliwością społeczną”.
To jest „oczywista oczywistość” dla każdej osoby zainteresowanej tematem. Różne partie teraz próbują pod ten wagonik się podłączyć, ale nie zdobędą kontroli nad tym ruchem ani go nie spacyfikują i cały czas będą pod jego presją. Ponieważ ruch jest wtedy skuteczny, kiedy jest niezależny od partii i stoi pewnie na własnych nogach.
Ostatnio na fanpejdżu Lewica Wolnościowa, który prowadzę, pojawili się akolici pewnej młodej partii lewicowej i próbowali mi wmawiać, że dopóki ta partia nie powstała, to różne tematy „nie były w dyskursie”, a ruch lokatorski nic nie zdziałał. To obrazuje poziom oderwania od rzeczywistości niektórych partyjnych.
Np. temat śmieciówek podobno też nie był „w dyskursie” dopóki młodzi partyjni się za to nie „zabrali”. Przypomnijmy więc, że „śmieciówki” powstały jako pojęcie w łonie radykalnego ruchu związkowego „na lewo” od dużych central związkowych. Potem powoli zaczęły być wprowadzane do dyskursu dzięki licznym kampaniom informacyjnym, następnie zostały przejęte przez duże centrale, a w końcu eksplodowały w mediach. Żadnego pośrednika partyjnego nie było w tym procesie.
Można zaobserwować w narzędziu o nazwie Google Trends, że szczyt popularności pojęcia „umów śmieciowych” w Internecie przypada na lata 2012-2013.
Tymczasem partia Razem, o której mowa, powstała w maju 2015 i naprawdę jeszcze wiele jej zwolennicy oraz młodzi członkowie muszą się nauczyć i zdziałać, żeby osiągnąć choć ułamek tych dokonań. Trochę pokory by się przydało, bo pycha kroczy przed upadkiem.
Zarówno tematyka lokatorska, jak i pracownicza pokazują, że można wiele osiągnąć bez sięgania po narzędzie, jakim jest partia. Nie potrzebujemy żadnego pośrednika tego rodzaju, aby temat zaistniał w debacie publicznej. Lokatorzy i lokatorki, pracownice i pracownicy sami potrafią opowiedzieć o swojej sytuacji i nie potrzebują złotoustych partyjnych wyrazicieli ich interesów. Należy oddziaływać na całość systemu, na wszystkie partie, a nie uzależniać się od jednej. Któraś w końcu się złamie pod presją i zacznie choć część postulatów realizować. Ale nie będzie kontrolować ruchu, który musi cały czas być czujny, wywierać nieustanną presję i nie może dać się przekupić pięknymi słowami.
Nie osiągnęliśmy jeszcze pełnego zwycięstwa, bo i w obecnym systemie, dopóki trwa, jest ono niemożliwe. Ale jeśli garstka zaangażowanych i zdeterminowanych osób, tworzących wymienione wyżej organizacje, była w stanie zdziałać tak wiele, to do czego bylibyśmy zdolni i zdolne, gdyby było nas więcej? Wyobraźmy to sobie i uświadamiajmy ludziom jaką moc posiadają. Za pośrednictwem własnego przykładu, własnego zaangażowania. A sukcesy osiągnięte bez politycznych pośredników, własnymi siłami, na własnych warunkach podnoszą morale i dają wiarę we własne siły wszystkim. A kiedy ludzie masowo uwierzą w swoje siły, w swoje możliwości, ten system wyzysku i przemocy państwowej się nie ostanie.
Xavier Woliński Prowadzi bloga na facebook.com/wolnelewo
Aktywista i współzałożyciel wrocławskiego stowarzyszenia Akcja Lokatorska
Artykuł ukazał się w 8 numerze “A-taku”
Zapraszamy na występ multilingwistycznej grupy muzycznej Że Tę Że Co ?! oraz dodatkowe atrakcje :) Świętujemy urodziny naszych przyjaciół i pewną rocznicę :)
https://www.facebook.com/events/850017125183090/
Gatunek: muzyka pop-rewolucyjna.
Dwie gitary, trzy głosy i cztery języki. Specjalność zespołu to improwizacja. W repertuarze m. in. piosenki partyzanckie, poetycki, robotniczy, klasowy i animalistyczny pop oraz blues.
Koncert jest benefitem na osoby represjonowane za udział w Czarnym Proteście: http://www.rozbrat.org/informacje/krajowe/4607-polska-represje-za-czarny-protest-start-procesu-w-poznaniu
http://www.ack.most.org.pl/
Poznań - Sytuacja, która w Polsce się nie zdarzyła - film i dyskusja
26 maja 2018 r. Dział: ZapowiedziPokaz prapremierowy NIE-FILMU ''Sytuacja, która w Polsce się nie zdarzyła'' – eksperymentu twórczego artystki Katarzyny Górnej, poświęconego nieobecnemu w Polsce francuskiemu ruchowi awangardowemu sytuacjonistów.
Nie-film powstał z okazji 50. rocznicy maja ’68.
https://www.facebook.com/events/669518043423977/
Po projekcji odbędzie się DYSKUSJA z udziałem artystki oraz związkowców OZZ Inicjatywa Pracownicza Amazon, którzy są jednymi z bohaterów filmu.
Wydarzenie organizowane jest przez Anarchistyczny Klub/Księgarnię ZEMSTA oraz OZZ Inicjatywa Pracownicza Amazon w ramach programu POZNAŃ ART WEEK [http://www.poznanartweek.com/].
Anarchiści pojawiają się w białoruskich mediach okazjonalnie. W 2017 r. państwo po kilkuletniej przerwie znowu wzięło na celownik anarchistów, którzy byli jedną z najbardziej zauważalnych sił podczas protestów przeciwko „ustawie o pasożytach”. Zarówno w mediach państwowych jak i tzw. niezależnych ukazał się szereg materiałów propagandowych i dezinformacyjnych, dzięki którym anarchiści otrzymali swoje „15 minut sławy”.
Media państwowe
Podstawowym źródłem propagandy państwowej na Białorusi jest telewizja. W ciągu wiosny TV „Białoruś-1” (m.in. główne wydanie wiadomości — „Panorama”; opisujący najgłośniejsze wydarzenia kryminalne w kraju program „Zona X”), wyświetliła kilka mniejszych reportaży dotyczących anarchistów. Ponadto puszczono dokumenty: Telefon do przyjaciela oraz Biały Legion czarnych dusz. Uzupełniała je prasa, w tym najważniejsza gazeta państwowa „SB. Biełaruś Siegodnia” (sb.by) i Internet z niepotrzebującymi komentarzy tytułami: Anarchia, matką...; Anarchistom — anarchia, białoruskiemu narodowi — śmierć czy Anarchia — matką niebezpiecznej smuty. Ten ostatni, ze strony Białoruskiej państwowej agencji prasowej Belta.by, został przedrukowany przez kilkadziesiąt gazet i portali. Interesujące, że artykuł zaczynał się od listu do redakcji z prośbą o wytłumaczenie, kim są anarchiści? Jedno z pierwszych zdań dobitnie odzwierciedliło „wiedzę” redaktora, dla którego „to dziwne zjawisko polityczne w kraju ma zaledwie kilka lat”.
Jeden z najczęściej powtarzanych we wszystkich materiałach zarzutów dotyczył ukrywania twarzy pod kominiarkami, ponieważ „tworzy idealne możliwości dla socjopatów, maniaków, radykałów, ideowych fanatyków...”. Ze względu na zakaz zasłaniania twarzy podczas demonstracji, używane przez „anarchistyczne bojówki” kominiarki „szokują” Białorusinów, a siejący „chaos”, swoimi przemarszami demonstranci przypominają nazistów. Poza tym pokojowe akcje opisano jako te, które wywołały zamieszki wybuchające w ostatnich latach na Ukrainie. Euromajdan, będący natchnieniem dla anarchistów, doprowadził kraj do upadku. Właśnie Ukraina jest głównym destabilizatorem w regionie, ponieważ tam się znajdują obozy treningowe dla białoruskich anarchistów, którzy ściśle współpracują z bojówkami ukraińskich nacjonalistów. Stamtąd białoruscy „anarchochuligani” przywieźli wiedzę o wytwarzaniu materiałów wybuchowych. Klasyczny zabieg stosowany przez białoruskich propagandystów to gra kontrastów. Głos lektora mówiący o anarchistach uzupełnia się ujęciami z Majdanu, tu i ówdzie pojawiają się osoby z bronią, swastyki oraz inne symbole ukraińskich nacjonalistów.
Rewolucja na sprzedaż
Kolejny wątek to kwestia finansowania, które anarchiści – według białoruskiej propagandy − otrzymują zza granicy na każdą akcję. Na przykład od „międzynarodowej organizacji ACK z szeregiem siedzib w Europie” regularnie dostają 100—600 euro. W 2010 r. białoruscy aktywiści mieli dostać nawet 6 tys. euro na organizowanie akacji solidarnościowych z rosyjskimi towarzyszami, z którymi zdemolowali budynek administracji miejskiej w podmoskiewskich Chimkach. Najciekawszą informacją jednak jest to, że w latach 2014 —2015 mityczna organizacja Spaces for Radicals proponowała mińskim anarchistom aż 50 tys. euro. Co się stało z tą sumą niewiadomo, ale za to media białoruskie wiedzą o funkcjonowaniu kilku białoruskich grup anarchistycznych, w nazwach których pojawiły się wyrazy o dość pejoratywnym skojarzeniu: „narodowi socjaliści” lub „platforma bolszewicka”. Tylko jeden autor (mogilev.by) trafnie zauważył, że na Białorusi istnieją przynajmniej trzy skonfliktowane między sobą grupy, które nawet bez wtrącenia się państwa osłabiają się nawzajem.
Milicja
Pojawiły się również analizy anarchizmu określane jako naukowe. Anna Werusz, Wykładowczyni w Akademii Zarządzania przy Prezydencie Republiki Białoruś, pokusiła się o historyczno-politologiczną analizę anarchizmu pt. Anarchia matka porządku? Czyli komu jest potrzebny taki „porządek”. Znamienne, że jej artykuł ukazał się na stronie białoruskiego MSW (mvd.gov.by). Mimo braku nawet pobieżnej wiedzy na temat anarchizmu na Białorusi, autorka podkreśla, że ta „mglista i niebezpieczna” teoria zawsze towarzyszyła zrujnowaniu i rewolucjom. Dzisiaj takie procesy odbywają się w „najbiedniejszym kraju UE” — Grecji, skąd generuje się młodzieżowa moda na anarchizm. Jej zdaniem, anarchizm jako idea jest dość ciekawa, ale wśród anarchistów są przeważnie ludzie bez stałej pracy i rodziny oraz „wolni od obowiązków społecznych”, a ich liderzy aspirujący do roli przyszłej „elity” i wykorzystujący innych do swoich celów, są przestępcami.
Mimo braku jakichkolwiek dowodów, anarchistom stale zarzucano posiadanie broni. W reportażu o rewizji w mieszkaniu 22-letniej anarchistki z Mozyrza, pokazano kamizelkę kuloodporną (nie powiedziano, że nie miała wkładów), dwa pistolety (ani słowa o tym, że jeden pneumatyczny, drugi airsoftowy), kominiarkę, nóż (gumowy), paralizator, broszury i czarno-czerwone flagi. Zapomniano tylko napomknąć, że rzeczy nie były objęte zakazem. Dziewczynę wkrótce uwolniono bez postawienia żadnych zarzutów, ale o tym widzów również nie poinformowano.
Wprowadzeniu odbiorców w błąd służy także powołanie się na autorytet „ekspertów”. W jednym z programów TV naczelnik mińskiej milicji Aleksander Barsukow oświadczył, że jeden z anarchistów był trzykrotnie karany z kodeksu karnego. W rzeczywistości aktywista ten tylko raz dostał karę grzywny za uszkodzenie mienia. Z kolei słowa „atakowi ogniem zostały poddane budynki Ministerstwa Obrony” dotyczyły rzucenia zwykłej racy dymnej na teren Sił Zbrojnych w Mińsku. Podsumowania propagandystów są dość przejrzyste — anarchistyczne bojówki mogą doprowadzić do tragedii, która miała miejsce w Odessie 2 maja 2014 r., kiedy zginęło kilkadziesiąt osób, a setki zostały ranne.
„Nasza Niwa”
Ciekawie prezentuje się wizerunek anarchistów, kreowany przez tzw. media niezależne. Bodajże najwięcej wzmianek pojawiło się w najstarszej białoruskiej prawicowo-liberalnej gazecie „Nasza Niwa” (nn.by). Tekst pt. Pięć faktów o nowym więźniu politycznym Dmitrze Polijence na temat więzionego anarchisty pokazał, że redakcja wbrew etyce dziennikarskiej, bojąc się posądzenia o ekstremizm, nie podała źródła, z którego korzystała — anarchistycznego portalu pramen.io. Z kolei w jednym z artykułów nazwę „Czarny Blok”, który został zaatakowany przez służby w mińskim trolejbusie 15 marca zamieniono wkrótce na bardziej łagodną „młodzież”. Niezwykle powierzchownym okazał się również artykuł pt. „Promień” przeciwko „Poszuh”, „Czarna Róża” і „Czarny Krzyż” — informator o grupach białoruskich anarchistów. W tekście redakcja zaznaczyła, iż anarchizm jest ideą „utopijną”, a próby jej realizacji w XX w. doprowadzały do konfliktów zbrojnych i ukształtowania reżimów totalitarnych. Z materiału wynika, że sympatie redakcji są po stronie etno-anarchizmu utożsamionego z lewicowym nacjonalizmem. Wspomniano też o marginalnych okolokibicowskich grupach na portalach społecznościowych, które z anarchizmem nic wspólnego nie mają. W artykule zabrakło jakiejkolwiek analizy programów i działalności różnych grup, m.in. zabrakło komentarzy od ważnej i znanej grupy ACK, a sam tekst pstrzy się od błędów wynikających z niewiedzy autora.
Przychylne głosy
Pierwszy taki artykuł pojawił się jeszcze przed rozpoczęciem protestów. Gruntowny reportaż pt. „Kiedy zięć krzyczy o bestiach, wychodzę z domu”. Jak aktywiści karmią bezdomnych dotyczył inicjatywy FNB. Tekst ukazał się na najczęściej odwiedzanym białoruskim portalu Tut.by. Tam również opublikowano stosunkowo rzetelny tekst pt. „Nie można się z nami dogadać”. Kim są anarchiści i po co wyszli na ulice. Inny neutralny materiał pt. Kolor protestu: czarny. Anarchiści są gotowi do użycia siły przygotowali reporterzy telewizji Biełsat (belsat.eu). W tych tekstach zaznaczano, że chociaż ruch nie jest jednolity, to współcześni białoruscy anarchiści nie są terrorystami. Podkreślono, że dla anarchistów ważny jest nie narodowy, ale społeczny kontekst i że nie popierają żadnego z liderów opozycyjnych. Dodawano, że wśród anarchistów są dorosłe osoby, panuje wysoka kultura bezpieczeństwa, a protest przeciwko dekretowi anarchiści rozpatrują w kategoriach walki o prawa pracownicze. Na zarzuty o „majdanomanię” odpowiedziano, że anarchiści byli tam nieznaczną siłą. Interesujące, iż pod jednym z tekstów znajduje się krótki komentarz Julii Nikitinej z Narodowej Akademii Nauk Białorusi o tym, iż anarchizm jako ruch społeczno-polityczny zawsze był aktywny, ale nie najbardziej radykalny. Nazizm w tej kwestii go wyprzedza.
Bardziej przychylne teksty ukazywały się także na mniej znanych portalach. W artykułach pt. Brześć: „darmozjady”, anarchiści, urzędnicy i dziecięcy pociąg do „jasnej przyszłości”… (Białoruska Prawda: belprauda.org) oraz pt. Odpowiedzi na pytanie dlaczego media państwowe zajęły się anarchistami (Trzeźwe Spojrzenie: spasemstranu.com) autorzy podkreślili, że anarchistom udało się bez zachodnich grantów i marketingu politycznego zdobyć duży kredyt zaufania społecznego. Władza, bojąc się jakiejkolwiek inicjatywności inicjatywy, a tym bardziej radykalnej i niekontrolowanej, poprzez media tworzy z anarchistów wizerunek „wroga”, siejąc strach i manipulując społeczeństwem.
Anarchiści się bronią
Anarchiści okazali się nieprzygotowani do wojny informacyjnej. Niemniej starali się zwalczać i prostować propagandę z obu stron białoruskiej medialnej dychotomii politycznej. M.in. na stronie bandaluki.info zamieszczali wzmianki o propagandystach. Co więcej, dwaj bardzo znani aktywiści niezależnie od siebie szukali sprawiedliwości przez pozwy sądowe przeciwko mediom państwowym. Bezskutecznie.
Najbardziej konsekwentnie broniła się grupa „Promień”, która opublikowała około dziesięciu odpowiedzi na medialne ataki wobec anarchistów. Problem polega na tym, że na Białorusi strona grupy jest zablokowana. Z kolei najciekawsza, chociaż spóźniona, inicjatywa należała do kolektywu „Anarchia mózgu”, który dopiero latem nakręcił dwa filmiki. W jednym z nich anarchiści wyjaśniali, czym dla nich jest anarchizm, drugi przedstawiał mini-sondę mieszkańców Mińska z wiedzy o anarchizmie.
Wyniki wojny informacyjnej
Białoruska propaganda państwowa poprzez techniki tworzenia wizerunku „wroga wewnętrznego” narzuca społeczeństwu wizerunek radykalnych młodzieńców z chaotycznymi i utopijnymi poglądami. Medialna informacja często przekształca się w kłamstwa i oszczerstwa, a państwowa manipulacja krzyżuję się z dezinformacją w mediach „niezależnych”. I chociaż brakuje danych socjologicznych do określenia, w jakim stopniu media wpłynęły na wizerunek anarchistów i na wiedzę społeczeństwa o ruchu i jego ideach, to można stwierdzić, że wraz z zakończeniem protestów zainteresowanie anarchistami zmalało. Mimo, że na pewien czas anarchistom udało się stworzyć pozytywny wizerunek, ani masowego rozwoju ruchu, ani szerokiego rozpowszechnienia idei nie odnotowano. Z pozytywnych tendencji można wymienić zainteresowanie „szeregowymi” aktywistami, m.in. przeprowadzenie wywiadów z kobietami uczestniczącymi w ruchu anarchistycznym. Niezależnie od ideologicznych preferencji mediów — poza nielicznymi wyjątkami — można odnotować brak wiedzy ogólnej na temat historii, różnorodności nurtów, a nawet elementarnej orientacji we współczesnym wolnościowym ruchu na Białorusi. Wydaje się, że ogrom analizowanych materiałów medialnych nie tylko nie przybliżył Białorusinom, kim są anarchiści, lecz zrobił ten temat jeszcze bardziej kontrowersyjnym i zagmatwanym.
Aleksander Łaniewski
@-TAK nr 8
Zapraszamy na kolejny wykład realizowany w ramach Anarchy 101. Tym razem macie okazję posłuchać aktywistek, które brały udział w obronie Puszczy Białowieskiej przed wycinką, a obecnie biorących udział w organizowaniu antyodkrywkowego Obozu dla Klimatu. Opowiedzą one o zielonym anarchizmie i konieczności ochrony środowiska naturalnego. Jeśli bliski jest Ci świat przyrody i chciałbyś/chciałabyś dowiedzieć się w jaki sposób anarchiści walczą w jego obronie - zapraszamy!
https://www.facebook.com/events/175402826507151/
Nie od dziś wiadomo, że wszelkiego rodzaju „autorytety” (naukowe, społeczne itd.) do wyrażania własnych poglądów wykorzystują możliwości przemawiania z katedr na uczelniach oraz publikowania swoich wypowiedzi na łamach prasy specjalistycznej. Skutkiem tego są niekiedy treści, które na pierwszy rzut oka mogłyby się wydawać rzetelne i eksperckie, ale w rzeczywistości są przesiąknięte materią publicystyczną – czyli byle widzimisię. Z kolei niektóre ważne dla sprawy kwestie są albo w cieniu, albo zupełnie się je pomija.
Wykład z dyskryminacji
Do napisania tego felietonu skłoniła mnie sytuacja w trakcie moich studiów, która miała miejsce podczas wykładu z prawa karnego (przedmiotu, w ramach którego można poznać wiele zagadnień irytujących anarchistów). Prowadzący, poza tytułem doktora habilitowanego przed imieniem, może się pochwalić nie tylko stanowiskiem kierownika katedry, ale od niedawna także stołkiem w trybunale konstytucyjnym — brzmi dumnie. Wykład tamtego dnia polegał przede wszystkim na zaprezentowaniu przez prowadzącego danych, które dotyczyły przestępstw zarówno w Polsce, jak i na świecie. Kiedy już przebrnięto przez morderstwa, pobicia, kradzieże itp. na ekranie wyświetlającym prezentację pojawił się wykres, na którym przedstawiono statystyki na temat gwałtów. Wykres ten sytuował na pierwszym miejscu Szwecję z wynikiem, którego słupek był dwukrotnie wyższy od kolejnych państw.
Nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie komentarz prowadzącego, który jako przyczyny takiego wyniku Szwecji wskazywał nieprzystosowanie seksualne migrantów do standardów europejskich. Gdy tylko to usłyszałem, niemal od razu zerknąłem do Internetu i w przeciągu kilkunastu minut znalazłem trzy raporty w języku szwedzkim i angielskim. Były tam uwagi na te same zarzuty, które funkcjonują w dyskursie prowokowanym przez skrajną prawicę, wyjaśniające przyczyny tak dużego wyniku figurującego w statystykach. Głównym powodem tego stanu jest sposób „liczenia” gwałtów, np. jeśli osoba zgłosi, że była gwałcona przez dwa miesiące, to liczy się to jako sześćdziesiąt przestępstw.
Definicja gwałtu w Szwecji jest bardzo szeroka, przez co mieści się w jej ramach najwięcej czynów. Odmienny jest również sposób, w jaki mieszkańcy tego kraju reagują na tego typu akty, a także świadomość i odwaga walki z tym zjawiskiem (przez co problem nie jest zamiatany pod dywan jak na przykład w Polsce). Co więcej, nie ma żadnych badań, które w jakikolwiek sposób odnosiłyby się w tej kwestii do migrantów. Danych takich nie zawierał również zaprezentowany przez doktora wykres, który niewątpliwie pochodził z jakiegoś zewnętrznego źródła.
Poddawaj krytyce
W świetle tego wszystkiego nie trudno dojść do wniosku, że wypowiedź prowadzącego wykład była podręcznikowym przykładem mowy nienawiści (tu fabrykowanie zarzutów), mającym na celu pogorszenie wizerunku już i tak ostro krytykowanej grupy społecznej.
Problem niestety nie dotyczy tylko tej jednej sytuacji. Tak zwane autorytety często wykorzystują możliwości przekoloryzowania obrazu, jaki przedstawiają swoim słuchaczom, dla własnych celów. Widać to szczególnie w polityce historycznej. Posługując się dalej przykładem wykładowcy/nauczyciela/prowadzącego ćwiczenia – problem ten polega na tym, że często studentom/uczniom nie chce się sprawdzać, czy to, czego się ich uczy, jest rzetelne. Natomiast ci, którzy to robią, boją się szerzej to zakomunikować z uwagi na konsekwencje jakimi mogą być na przykład dodatkowe problemy przy egzaminach.
Fałszywy przekaz z czasem dociera do coraz szerszego grona odbiorców, którzy będą go powtarzać i choć może sami nie poczują jego konsekwencji, to poczują je ludzie, których ta wypowiedź dotyczy i możliwe, że będzie to dla nich miało tragiczne skutki.
Skoro wspomniałem już, że takie sytuacje nie są jednostkowe, nasuwa się również refleksja dotycząca tego, jaką kondycję ma nauka i do czego doprowadza funkcjonując w takiej formie? Czy publiczne przekłamanie może swobodnie rozwijać się na arenie analiz? Musimy myśleć samodzielnie, nie dajmy się przekonywać tytułami i pozycjami w strukturach. Niekiedy można poznać (na przykład po tonie), co jest po myśli autora i wówczas temat należy drążyć. Przed manipulacją ochroni nas krytyczne myślenie.
Martes Zibellina
Tekst ukazał się w 8 nr Ataku.
Zapraszamy wszystkie i wszystkich na pierwszy w Polsce Obóz dla Klimatu!
Więcej informacji o inicjatywie oraz wydarzeniu znajdziecie na stronie
www.obozdlaklimatu.org
We are more than happy to invite You all for first Climat Camp in Poland!
You will find more information about the event and our initiative on our web side
www.obozdlaklimatu.org
https://www.facebook.com/events/208313893102884/
sobota, 12 maja, godz. 19:00
W maju 1988 roku powstała Międzymiastówka Anarchistyczna, zwana również „siecią wymiany pozytywnej”. Zainicjowali ją członkowie Ruchu Społeczeństwa Alternatywnego, Ruchu Wolność i Pokój oraz Totartu. MA w 1989 r. przekształciła się w Federację Anarchistyczną.
Zapraszamy na dyskusję i pokaz archiwalnych nagrań.
Informacje o miejscu i innych szczegółach wydarzenia udzielane są po kontakcie telefonicznym (516 899 781), mailowym ( Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. ) lub na facebooku (fa.rzeszow).
Dołącz do nas
Federacja Anarchistyczna zrzesza osoby, których celem jest obalenie hierarchicznego porządku społecznego, zaprzeczającego idei wolności i demokracji. Podstawową komórką organizacyjną Federacji Anarchistycznej jest lokalna sekcja, najczęściej obejmująca swym zasięgiem miejscowość lub region.
Ostatnio dodane
-
Redakcja
(555)
Poznań - II Socjalny Kongres Kobiet -
F.A. Lublin
(14)
Lublin: Dni Lokatorskie 20-22 maja 2016 -
FA Wrocław
(31)
[Wrocław] Bez Przegranych Fest #4 -
F.A. Kraków
(169)
Rasizm nie przejdzie! Demonstracja antyrasistowska - 15.01.2017 g. 13:00 -
F.A. Śląsk
(15)
Katowice: Pikieta solidarnościowa - STOP represjom w Rosji -
F.A. Trójmiasto
(22)
Oświadczenie Trójmiejskiego Środowiska Antyfaszystowskiego w sprawie "Marszu Pamięci Żołnierzy Wyklętych" -
F.A. Poznań
(288)
Poznań:Podsumowanie działań FA-Poznań w minionym roku -
F.A. Łódź
(85)
Obóz Antyatomowy Lubiatowo 2012 -
F.A. Rzeszów
(23)
Rzeszów - projekcja filmu "Ni Boga, ni pana. Historia anarchizmu." -
F.A. Częstochowa
(8)
Łódź: Solidarność pracownicza ponad podziałami